αναδημοσίευση
«Με λένε Ουασίμ Ομάρ»: Ένας πρόσφυγας-απεργός πείνας σε πρώτο πρόσωπο.
Από την Τρίτη 17/5, περισσότεροι από 40 πρόσφυγες έχουν προχωρήσει στο ύστατο μέσο για να ακουστούν: την απεργία πείνας. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους, ένας 34χρονος Σύρος πρόσφυγας, αφηγείται την πορεία του ως εδώ. Και διεκδικεί τα ελάχιστα. Μερικοί από τους πρόσφυγες-απεργούς πείνας.
Η αφήγηση του Ουασίμ, που διαμένει στον καταυλισμό της Σούδας στη Χίο, καταγράφηκε από τη Μαρία Μαργαρώνη σε ρεπορτάζ της στο αμερικανικό thenation.com:
«Γεια σας
Το όνομά μου είναι Ουασίμ Ομάρ. Είμαι παντρεμένος και έχω 3 παιδιά. Έχω τον αδερφό μου επίσης εδώ μαζί μου. Είμαι 34 ετών. Είμαι από τη Συρία, από το Al Zabadani-Ain al-Fijah, στα περίχωρα της Δαμασκού. Είναι πολύ σημαντική περιοχή διότι εκεί υπάρχει μία πηγή, από την οποία παίρνουν νερό σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της Δαμασκού. Ήμουν δάσκαλος αγγλικών και η γυναίκα μου επίσης δασκάλα μαθηματικών.
Φύγαμε από τη Συρία στις 3 Μαρτίου του 2016 επειδή πολλές φορές απείλησαν να μας σκοτώσουν η Daesh (ISIS) και η Τζαμπάτ ΑΛ Νούσρα, ενώ ο καθεστωτικός στρατός ήθελε να κάνουμε τη στρατιωτική θητεία μας, σκοτώνοντας ανθρώπους. Έτσι ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν δημοσιογράφος στο Συριακό Αραβικό Πρακτορείο Ειδήσεων, επέμενε να φύγουμε.
Το ταξίδι μας ήταν τόσο τρομερό και δύσκολο και κόστισε πάρα πολλά χρήματα. Πήγαμε από τη Δαμασκό στο Ιντλίμπ σε δύο μέρες. Περάσαμε μέσα από τα μπλόκα του καθεστωτικού στρατού και σε κάθε μπλόκο πίστευα ότι θα μπορούσαν να πάρουν εμένα ή τον αδερφό μου για να υπηρετήσουμε τη στρατιωτική θητεία μας αφού δεν την έχουμε κάνει ακόμα. Το ταξίδι μας στην Ιντλίμπ κόστισε 4.000 δολάρια, αλλά είναι εντάξει αφού περάσαμε.
Φτάσαμε στην Ιντλίμπ και διασχίσαμε τα σύνορα Συρίας-Τουρκίας. Ήταν πολύ δύσκολο ταξίδι, ειδικά για τα παιδιά, αφού διασχίσαμε τα βουνά με βροχή. Τα μεσάνυχτα, καθώς περνούσαμε, ένας στρατιώτης μάς είδε και άρχισε να πυροβολεί, κι έτσι τρέξαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε με τα παιδιά μας να κλαίνε. Φτάσαμε στη στάνη (βουστάσιο) του διακινητή και περάσαμε εκεί τη νύχτα. Ο κακός διακινητής μάς απείλησε ότι θα έπαιρνε το ένα από τα παιδιά μου εκτός κι αν του έδινα 2.000 δολάρια για να μας πάει στη Σμύρνη, κι έτσι πλήρωσα.
Όταν φτάσαμε στη Σμύρνη γνωρίσαμε έναν καινούργιο κακό διακινητή. Μας απείλησε πολύ και δε μας άφηνε να φύγουμε, κι έτσι πήρε 3.000 δολάρια για να μας πάει από την Τουρκία στη Χίο. Φτάσαμε στις 20 Μάρτη του 2016, την «κακιά» ημερομηνία. Από εκείνη τη μέρα έως τώρα τίποτα δε συμβαίνει. Ρωτάμε όλους τους οργανισμούς τι μέλλει γενέσθαι, αλλά λένε ότι δεν ξέρουν. Έτσι, η απεργία μας έχει ως σκοπό να βρεθεί ένα άτομο να απαντάει στις ερωτήσεις μας.
Αυτά είναι τα αιτήματά μας:
-Θέλουμε έναν δικηγόρο για να μιλάει εκ μέρους μας
-Διεθνή προστασία/μετεγκατάσταση σε άλλες χώρες της ΕΕ
-Συγκεκριμένες ώρες ραντεβού για συνέντευξη [για το άσυλο]
Ευχαριστώ».
ΥΓ.: Όπως σημειώνει, αντί επιλόγου, η συντάκτρια του thenation:
«Ο Ουασίμ μου έγραψε πως ακόμα και τα παιδιά στον καταυλισμό της Σούδας συζητάνε να προχωρήσουν σε απεργία πείνας. Του απαντάω «να τους πεις πως πρέπει να τρώνε για να μεγαλώσουν και να γίνουν γερά και δυνατά». Μου απαντάει: «Εντάξει, θα τους το πω. Αλλά κι εσύ, να πεις στις κυβερνήσεις της Ευρώπης πως αυτή η συμφωνία με την Τουρκία είναι η μεγαλύτερη ντροπή στην ιστορία ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα ήταν ακόμα καλύτερα αν μπορούσες να μας βοηθήσεις στέλνοντας το μήνυμά στις κυβερνήσεις ή τις πρεσβείες των ΗΠΑ ή του Καναδά. Ισως μας βοηθήσουν περισσότερο από τις κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί αυτές θα μας πουν πως δεν μπορούν, έχουν υπογράψει συμφωνία με την Τουρκία».
Του απάντησα ότι θα προσπαθήσω».
«Με λένε Ουασίμ Ομάρ»: Ένας πρόσφυγας-απεργός πείνας σε πρώτο πρόσωπο. Από την Τρίτη 17/5, περισσότεροι από 40 πρόσφυγες έχουν προχωρήσει στο ύστατο μέσο για να ακουστούν: την απεργία πείνας. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους, ένας 34χρονος Σύρος πρόσφυγας, αφηγείται την πορεία του ως εδώ. Και διεκδικεί τα ελάχιστα. Μερικοί από τους πρόσφυγες-απεργούς πείνας.
Η αφήγηση του Ουασίμ, που διαμένει στον καταυλισμό της Σούδας στη Χίο, καταγράφηκε από τη Μαρία Μαργαρώνη σε ρεπορτάζ της στο αμερικανικό thenation.com:
«Γεια σας
Το όνομά μου είναι Ουασίμ Ομάρ. Είμαι παντρεμένος και έχω 3 παιδιά. Έχω τον αδερφό μου επίσης εδώ μαζί μου. Είμαι 34 ετών. Είμαι από τη Συρία, από το Al Zabadani-Ain al-Fijah, στα περίχωρα της Δαμασκού. Είναι πολύ σημαντική περιοχή διότι εκεί υπάρχει μία πηγή, από την οποία παίρνουν νερό σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της Δαμασκού. Ήμουν δάσκαλος αγγλικών και η γυναίκα μου επίσης δασκάλα μαθηματικών.
Φύγαμε από τη Συρία στις 3 Μαρτίου του 2016 επειδή πολλές φορές απείλησαν να μας σκοτώσουν η Daesh (ISIS) και η Τζαμπάτ ΑΛ Νούσρα, ενώ ο καθεστωτικός στρατός ήθελε να κάνουμε τη στρατιωτική θητεία μας, σκοτώνοντας ανθρώπους. Έτσι ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν δημοσιογράφος στο Συριακό Αραβικό Πρακτορείο Ειδήσεων, επέμενε να φύγουμε.
Το ταξίδι μας ήταν τόσο τρομερό και δύσκολο και κόστισε πάρα πολλά χρήματα. Πήγαμε από τη Δαμασκό στο Ιντλίμπ σε δύο μέρες. Περάσαμε μέσα από τα μπλόκα του καθεστωτικού στρατού και σε κάθε μπλόκο πίστευα ότι θα μπορούσαν να πάρουν εμένα ή τον αδερφό μου για να υπηρετήσουμε τη στρατιωτική θητεία μας αφού δεν την έχουμε κάνει ακόμα. Το ταξίδι μας στην Ιντλίμπ κόστισε 4.000 δολάρια, αλλά είναι εντάξει αφού περάσαμε.
Φτάσαμε στην Ιντλίμπ και διασχίσαμε τα σύνορα Συρίας-Τουρκίας. Ήταν πολύ δύσκολο ταξίδι, ειδικά για τα παιδιά, αφού διασχίσαμε τα βουνά με βροχή. Τα μεσάνυχτα, καθώς περνούσαμε, ένας στρατιώτης μάς είδε και άρχισε να πυροβολεί, κι έτσι τρέξαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε με τα παιδιά μας να κλαίνε. Φτάσαμε στη στάνη (βουστάσιο) του διακινητή και περάσαμε εκεί τη νύχτα. Ο κακός διακινητής μάς απείλησε ότι θα έπαιρνε το ένα από τα παιδιά μου εκτός κι αν του έδινα 2.000 δολάρια για να μας πάει στη Σμύρνη, κι έτσι πλήρωσα.
Όταν φτάσαμε στη Σμύρνη γνωρίσαμε έναν καινούργιο κακό διακινητή. Μας απείλησε πολύ και δε μας άφηνε να φύγουμε, κι έτσι πήρε 3.000 δολάρια για να μας πάει από την Τουρκία στη Χίο. Φτάσαμε στις 20 Μάρτη του 2016, την «κακιά» ημερομηνία. Από εκείνη τη μέρα έως τώρα τίποτα δε συμβαίνει. Ρωτάμε όλους τους οργανισμούς τι μέλλει γενέσθαι, αλλά λένε ότι δεν ξέρουν. Έτσι, η απεργία μας έχει ως σκοπό να βρεθεί ένα άτομο να απαντάει στις ερωτήσεις μας.
Αυτά είναι τα αιτήματά μας:
-Θέλουμε έναν δικηγόρο για να μιλάει εκ μέρους μας
-Διεθνή προστασία/μετεγκατάσταση σε άλλες χώρες της ΕΕ
-Συγκεκριμένες ώρες ραντεβού για συνέντευξη [για το άσυλο]
Ευχαριστώ».
ΥΓ.: Όπως σημειώνει, αντί επιλόγου, η συντάκτρια του thenation:
«Ο Ουασίμ μου έγραψε πως ακόμα και τα παιδιά στον καταυλισμό της Σούδας συζητάνε να προχωρήσουν σε απεργία πείνας. Του απαντάω «να τους πεις πως πρέπει να τρώνε για να μεγαλώσουν και να γίνουν γερά και δυνατά». Μου απαντάει: «Εντάξει, θα τους το πω. Αλλά κι εσύ, να πεις στις κυβερνήσεις της Ευρώπης πως αυτή η συμφωνία με την Τουρκία είναι η μεγαλύτερη ντροπή στην ιστορία ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα ήταν ακόμα καλύτερα αν μπορούσες να μας βοηθήσεις στέλνοντας το μήνυμά στις κυβερνήσεις ή τις πρεσβείες των ΗΠΑ ή του Καναδά. Ισως μας βοηθήσουν περισσότερο από τις κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί αυτές θα μας πουν πως δεν μπορούν, έχουν υπογράψει συμφωνία με την Τουρκία».
Του απάντησα ότι θα προσπαθήσω».