Δελτίο Τύπου
Οχτώ εβδομάδες έχουν περάσει
από όταν ήρθαν 700 πρόσφυγες στο στρατόπεδο Πετροπουλάκη στη Φιλιππιάδα. Από
τους οποίους πάνω από 50% είναι ανήλικα παιδιά.
Από τις πρώτες μέρες μέχρι
και σήμερα βρισκόμαστε καθημερινά στο χώρο.
Συνεχίζουμε να εκφράζουμε
την ανησυχία μας για τις ελλείψεις και τις υποσχέσεις επίλυσης βασικών
ζητημάτων - προβλημάτων, που άπτονται της στοιχειώδους βελτίωσης της
καθημερινότητας των ανθρώπων εκεί και που δυστυχώς μετατίθενται από μέρα σε
μέρα, χωρίς να έχει στην πραγματικότητα γίνει ακόμη τίποτα ουσιαστικό σε
επίπεδο υποδομών, πόσιμου νερού, υγειονομικών θεμάτων.
Από ότι φαίνεται ο Δήμος
Ζηρού επαφίεται στο φιλότιμο των εθελοντών οι οποίοι ανιδιοτελώς και με
τεράστιο σωματικό και ψυχικό κόστος προσφέρουν τον καλύτερό τους εαυτό ο
καθένας και σε αυτούς οφείλεται η εύρυθμη μέχρι στιγμής λειτουργία του
στρατοπέδου.
Την ίδια στιγμή που οι
αλληλέγγυοι πασχίζουν για την κάλυψη των καθημερινών αναγκών των προσφύγων, η
κρατική απουσία και η αδιαφορία θεσμών όπως η Δημοτική Αρχή βασιλεύουν. Έτσι,
προκύπτουν ελλείψεις που θα μπορούσαν να αποβούν μοιραίες.
Το συσσίτιο είναι ΑΘΛΙΟ, το
ίδιο συμβαίνει σε όλα τα στρατόπεδα που κάποιοι τα ονομάζουν χώρους φιλοξενίας.
Ταυτόχρονα όλοι αλλά κυρίως τα παιδιά υποσιτίζονται, αφού η σύμβαση του
συσσιτίου δεν τηρείται και δεν μοιράζεται επαρκές βρεφικό γάλα και από τη
σύμβαση απουσιάζει η διανομή σε παιδικές κρέμες ή παιδικά γεύματα.
Η τοπική κοινωνία, ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο τρόπο
μέχρι στιγμής στο κάλεσμα της κάλυψης αγαθών. Αλλά ο καθένας που πλήττεται από
τα βάρβαρα μέτρα λιτότητας δεν είναι δυνατόν να καλύπτει ούτε καν τις δικές του
ανάγκες. Ακόμη κι αν το θέλει αδυνατεί να προσφέρει σε καθημερινή βάση όσα
χρειάζονται οι συνάνθρωποί μας για να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες. Την ίδια
ώρα πράγματα από τις δωρεές των πολιτών, παραμένουν ανεκμετάλλευτα και
στοιβαγμένα στην αποθήκη του Δ. Ζηρού που βρίσκεται εκτός Πετροπουλάκη.
Κανένας απολύτως συντονισμός
δεν υπάρχει ώστε οι εθελοντές να ξέρουν που θα απευθυνθούν για να ζητήσουν
πράγματα (κυρίως είδη προσωπικής υγιεινής) ώστε με συνέπεια αυτά να έρθουν στο
στρατόπεδο εγκαίρως.
Ενημερωθήκαμε πως οι
αποθήκες του στρατοπέδου θα κλείσουν από την Παρασκευή ως τη Δευτέρα. ΑΥΤΟ
πιστεύουμε πως θα επιφέρει τεράστια αναστάτωση και πολύ φοβόμαστε πως θα
υπάρξουν εντάσεις.
Η ΜΚΟ Oxfam ακόμη
δεν έχει προβεί σε καμία ενέργεια βελτίωσης ή κατασκευής κτηριακών
εγκαταστάσεων ή τοποθέτησης σκηνής για τα παιδιά ή τους ενηλίκους κλπ. Ενώ δεν
υπάρχει καμία μέριμνα πυρασφάλειας και δεν έχει βέβαια γίνει και απεντόμωση του
στρατοπέδου ακόμη.
Εκείνο που μας απασχολεί
ιδιαίτερα είναι η ολοκλήρωση της καταγραφής των ανηλίκων και η μεταφορά τους σε
αξιοπρεπείς δομές φιλοξενίας για ανήλικους μέχρι την επανένωσή τους με
συγγενείς τους σε Ευρωπαϊκές χώρες. Εμείς από μεριάς μας έχουμε κάνει μια πρώτη
καταγραφή αλλά πολύ φοβούμαστε πως στο Πετροπουλάκη, ασυνόδευτα δεν είναι μόνο
τα δέκα (10) παιδιά που έχουμε καταγράψει και θα συνεχίσουμε μέχρι να
εντοπίσουμε όλα τα ασυνόδευτα παιδιά.
Γνωρίζουμε πως ΔΥΣΤΥΧΩΣ
εκτός από κάποιες επανενώσεις ανηλίκων με τις οικογένειες τους και αυτό με μεγάλη αναμονή, επιμονή και κόπο,
οι νόμιμες οδοί προς την Ευρώπη έκλεισαν! Και οφείλουμε να το καταδείξουμε και
να παλέψουμε για ανοιχτά σύνορα με κάθε τρόπο.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί
πως το σημαντικότερο που μας απασχόλησε από την πρώτη στιγμή της συνέλευσης μας
και της δημιουργίας της Πρωτοβουλίας αλληλεγγύης στους πρόσφυγες Πρέβεζας ήταν
και είναι η ένταξη των ανθρώπων αυτών στον ιστό της πόλης/πόλεων, έως ότου
καταφέρουν να φτάσουν στον προορισμό τους. Άλλωστε υποτίθεται πως κάποιες ΜΚΟ
μισθώνουν ακατοίκητα σπίτια για τον σκοπό αυτό.
Πιστεύουμε πως η
ιδρυματοποίηση και ο εγκλεισμός των συνανθρώπων μας που ο καθένας ξεχωριστά
κουβαλά τα δικά του τραύματα σε αυτές τις συνθήκες και ταυτόχρονα αποκλεισμένοι
από την κοινωνία δεν θα έχει καλό αποτέλεσμα. Τα στρατόπεδα είναι χώροι
γκετοποίησης, κοινωνικού αποκλεισμού και περιθωριοποίησης. Εκεί μέσα τα
ανθρώπινα όρια καθημερινά ξεπερνιούνται μέχρι που κάποια στιγμή φοβόμαστε πως
θα σπάσουν από την έλλειψη αξιοπρεπούς διαβίωσης. Άλλωστε αυτό αποδεικνύει και
το ότι αρκετοί από τους πρόσφυγες έχουν φύγει από το Πετροπουλάκης αναζητώντας
πιθανά καλύτερες δομές ή ακόμη και τρόπο διαφυγής από τη χώρα.
Το ζητούμενο λοιπόν όπως
πολύ σωστά γράφει και ο Κώστας Μπαϊρακτάρης (καθηγητής Ψυχολογίας ΑΠΘ) είναι η
σύνδεση της αλληλεγγύης στους συνανθρώπους μας με τον άμεσο απεγκλωβισμό τους
από μια χώρα που δεν είναι χώρα της επιλογής τους όπως επίσης και η ανάπτυξη
ενός αντιπολεμικού μετώπου απέναντι στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που προκαλούν
και εμπλέκονται στους πολέμους. Μόνον αυτή η σύνδεση μπορεί να ικανοποιήσει τις
πραγματικές τους ανάγκες, παράλληλα με την ανάπτυξη δράσεων που θα διευκολύνουν
την ακύρωση του νέο-ιδρυματικού τους εγκλεισμού σε απάνθρωπές συνθήκες.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΠΡΕΒΕΖΑΣ