Καλοδεχούμενοι
οι πρόσφυγες στη Ραφήνα και σε κάθε
γειτονιά!
Το
«κέντρο φιλοξενίας» προσφύγων Ραφήνας
λειτουργεί από τον Ιούλιο του 2016 στις
παλιές κατασκηνωτικές εγκαταστάσεις
του δήμου Ζωγράφου στην περιοχή
Περιβολάκια, μακριά από τον αστικό ιστό.
Στην καθημερινή λειτουργία του εμπλέκονται
τα υπουργεία άμυνας, δημόσιας
τάξης, μεταναστευτικής πολιτικής
και οι δήμοι Ζωγράφου και Ραφήνας, ενώ
για τη διαχείριση των σχετικών ευρωπαϊκών
κονδυλίων έχουν δείξει το ενδιαφέρον
τους
ο
σύλλογος (συζύγων εφοπλιστών!)
«Καλλιπάτειρα» που έχει κάνει ήδη μια
πρώτη επαφή με τον Καμμένο, διάφορες
Μ.Κ.Ο., εταιρίες
και διεθνείς/κυβερνητικοί οργανισμοί.
Συγκεκριμένα στη Ραφήνα, παρουσία έχει
η ΙΟΜ (International
Organization for Migration),
που αναλαμβάνοντας προσχηματικά την
κάλυψη αναγκών, π.χ. το κομμάτι της
εκπαίδευσης των παιδιών, παίζει παράλληλα
το ρόλο του μεσολαβητή για επαναπροωθήσεις
πίσω στις (εμπόλεμες) χώρες καταγωγής
τους.
Αρχικά, αρκετοί κάτοικοι της Ραφήνας είχαν σταθεί εχθρικά στην λειτουργία του στρατοπέδου, επιδεικνύοντας ρατσιστικές και ξενοφοβικές διαθέσεις. Ύστερα από διάφορα παζαρέματα με τις αρχές, οι αντιδράσεις αυτές υποχώρησαν, για δυο κυρίως λόγους: Αφ’ ενός με την διευθέτηση το κέντρο να λειτουργήσει ως "ημίκλειστου τύπου", για μονογονεϊκές οικογένειες (γυναίκες με παιδιά), με στρατιωτική διοίκηση μέσα και αστυνομική περιφρούρηση απ' έξω, ώστε "να διασφαλίζεται η προστασία(!) και η υγεία(!) των δημοτών". Αφ’ ετέρου με την προοπτική της νομιμοποίησης αυθαίρετων οικισμών εντός καταπατημένων δασικών εκτάσεων. "Υποδεχόμαστε μεν, με αντίτιμο δε". Ήδη σε αυτό το πνεύμα, έχουν παρατηρηθεί φαινόμενα όπου περίοικοι χρησιμοποιούν οικογένειες προσφύγων για οικιακές εργασίες, με εξευτελιστικό “μαύρο” μεροκάματο.
Στο συγκεκριμένο στρατόπεδο συγκέντρωσης βρίσκονται περίπου 100 (με προοπτική μάλιστα να φιλοξενηθούν έως 300) γυναίκες, Αφγανές και Σύριες, παιδιά και έφηβοι, είτε επειδή έχασαν τους άντρες συγγενείς τους στο ταξίδι, είτε επειδή αναμένουν πιθανή ένταξή τους στο πρόγραμμα επανένωσης οικογενειών. Ζουν λοιπόν στοιβαγμένοι σε καταλύματα της πρώην κατασκήνωσης, 2-3 οικογένειες μαζί, χωρίς προσωπικό χώρο. Αποκλεισμένοι λόγω ελλιπούς συγκοινωνίας προς την πόλη (αραιά δρομολόγια που σταματάνε στις 2 το μεσημέρι), το σχολείο, το κέντρο υγείας (πράγμα που είναι αναγκαίο λόγω περιπτώσεων σοβαρών παθήσεων που χρήζουν συστηματικής παρακολούθησης). Με περιορισμένη δυνατότητα επικοινωνίας, αφού στο στρατόπεδο δεν υπάρχει σταθερά διερμηνέας των 2 γλωσσών, ως όφειλε, γεγονός που καθιστά άχρηστη ακόμη και την παρουσία στρατιωτικού γιατρού. Επιπλέον τα χαμηλής ποιότητας και διατροφικής αξίας γεύματα αποδεικνύουν ότι τα σχετικά κονδύλια της ΕΕ εξαντλούνται μεταξύ των διαχειριστών και των εταιριών κέτερινγκ.
Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους/στις Πρόσφυγες και Μετανάστες/ριες της Ραφήνας συγκροτήθηκε από Ραφηνιώτες και κατοίκους κοντινών περιοχών, ήδη από όταν γνωστοποιήθηκαν τα σχέδια για τη λειτουργία του ”κέντρου φιλοξενίας”. Η πρώτη μας συνάντηση με τις/τους πρόσφυγες έγινε στις πόρτες του στρατοπέδου καθώς η είσοδος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι απαγορευμένη, εκτός αν έχεις άδεια από τον ίδιο τον Μουζάλα! Έτσι τουλάχιστον μας είπαν μπάτσοι, καραβανάδες και άγνωστης ταυτότητας παράγοντες στημένοι στην πύλη. Η ανάγκη, όμως, για ανθρώπινη επαφή έξω από τα όρια του στρατοπέδου είναι αυτή που τους παρακινεί μέχρι και σήμερα να βγαίνουν κάθε Κυριακή έξω για να συναντηθούν μαζί μας. Σ' αυτές τις συναντήσεις καταφέραμε να δομήσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ μας και να κάνουμε συνελεύσεις όλοι μαζί με παράλληλη μετάφραση και παιδικό παιχνίδι παρά τις πολιτισμικές διαφορές που υπήρχαν ακόμα και μεταξύ των προσφύγων. Αυτή η σχέση είναι που οδήγησε στην αμοιβαία και επιτυχή διεκδίκηση της εισόδου μας.
Έτσι γνωρίσαμε τα προβλήματα και τα αιτήματα της καθημερινότητάς τους και αποφασίσαμε να αγωνιστούμε από κοινού γι' αυτά. Το καλύτερο φαγητό, η πρόσβαση σε διαδίκτυο, η ιατρική περίθαλψη, η ελεύθερη μετακίνηση με λεωφορείο, η πρόσβαση στην εκπαίδευση για τα παιδιά, το να πηγαίνουν τα κονδύλια της ΕΕ απευθείας σε αυτούς, το να γίνει ορατή η παρουσία τους στην πόλη της Ραφήνας, το να ανοίξουν τα σύνορα και να σταματήσει ο πόλεμος είναι κάποια απ' αυτά που και οι ίδιοι έθεσαν. Για την διεκδίκηση των παραπάνω κάναμε μοιράσματα στο κέντρο της Ραφήνας, αναρτήσαμε πανό σε όλες τις γλώσσες έξω από το στρατόπεδο, πραγματοποιήσαμε συνάντηση με τον δήμαρχο διεκδικώντας την τοπική συγκοινωνία και την πρόσβαση στο σχολείο, τις συνοδεύσαμε στο κέντρο υγείας και διοργανώσαμε μέρα αλληλεγγύης στο πάρκο της Ραφήνας, όπου μαγειρέψαμε, παίξαμε και διασκεδάσαμε μαζί. Ακόμη οργανώθηκαν από τις/τους πρόσφυγες μαθήματα αγγλικών στο στρατόπεδο και αποχή συσσιτίου διαμαρτυρόμενες/οι για το κακής ποιότητας φαγητό. Και συνεχίζουμε...
Με το νέο μοντέλο διαχείρισης του μεταναστευτικού ζητήματος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την ΕΕ, αποκλειστικά υπεύθυνοι για τις ζωές και την καθημερινότητα των προσφύγων είναι το κράτος, ο στρατός, η αστυνομία, το λιμενικό, η FRONTEX και το ΝΑΤΟ, οι ΜΚΟ και “φιλάνθρωποι” πλούσιοι, εκτοπίζοντας την αυθόρμητη και αυτοοργανωμένη αλληλεγγύη και ουσιαστική επαφή κομματιών της κοινωνίας με τους/τις πρόσφυγες και μετανάστριες, στοιβάζοντάς τους μέσα σε ελεγχόμενα στρατόπεδα διασκορπισμένα σε μη-αστικές κυρίως περιοχές σε όλη την Ελλάδα. Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα που διαμορφώνεται, εμείς βλέπουμε τον εαυτό μας, κομμάτι του ακηδεμόνευτου κινήματος που έχει αναπτυχθεί από τις πρώτες μεταναστευτικές ροές, από το καλοκαίρι του 2015, με δομές-καταλήψεις-πρωτοβουλίες.
Αρχικά, αρκετοί κάτοικοι της Ραφήνας είχαν σταθεί εχθρικά στην λειτουργία του στρατοπέδου, επιδεικνύοντας ρατσιστικές και ξενοφοβικές διαθέσεις. Ύστερα από διάφορα παζαρέματα με τις αρχές, οι αντιδράσεις αυτές υποχώρησαν, για δυο κυρίως λόγους: Αφ’ ενός με την διευθέτηση το κέντρο να λειτουργήσει ως "ημίκλειστου τύπου", για μονογονεϊκές οικογένειες (γυναίκες με παιδιά), με στρατιωτική διοίκηση μέσα και αστυνομική περιφρούρηση απ' έξω, ώστε "να διασφαλίζεται η προστασία(!) και η υγεία(!) των δημοτών". Αφ’ ετέρου με την προοπτική της νομιμοποίησης αυθαίρετων οικισμών εντός καταπατημένων δασικών εκτάσεων. "Υποδεχόμαστε μεν, με αντίτιμο δε". Ήδη σε αυτό το πνεύμα, έχουν παρατηρηθεί φαινόμενα όπου περίοικοι χρησιμοποιούν οικογένειες προσφύγων για οικιακές εργασίες, με εξευτελιστικό “μαύρο” μεροκάματο.
Στο συγκεκριμένο στρατόπεδο συγκέντρωσης βρίσκονται περίπου 100 (με προοπτική μάλιστα να φιλοξενηθούν έως 300) γυναίκες, Αφγανές και Σύριες, παιδιά και έφηβοι, είτε επειδή έχασαν τους άντρες συγγενείς τους στο ταξίδι, είτε επειδή αναμένουν πιθανή ένταξή τους στο πρόγραμμα επανένωσης οικογενειών. Ζουν λοιπόν στοιβαγμένοι σε καταλύματα της πρώην κατασκήνωσης, 2-3 οικογένειες μαζί, χωρίς προσωπικό χώρο. Αποκλεισμένοι λόγω ελλιπούς συγκοινωνίας προς την πόλη (αραιά δρομολόγια που σταματάνε στις 2 το μεσημέρι), το σχολείο, το κέντρο υγείας (πράγμα που είναι αναγκαίο λόγω περιπτώσεων σοβαρών παθήσεων που χρήζουν συστηματικής παρακολούθησης). Με περιορισμένη δυνατότητα επικοινωνίας, αφού στο στρατόπεδο δεν υπάρχει σταθερά διερμηνέας των 2 γλωσσών, ως όφειλε, γεγονός που καθιστά άχρηστη ακόμη και την παρουσία στρατιωτικού γιατρού. Επιπλέον τα χαμηλής ποιότητας και διατροφικής αξίας γεύματα αποδεικνύουν ότι τα σχετικά κονδύλια της ΕΕ εξαντλούνται μεταξύ των διαχειριστών και των εταιριών κέτερινγκ.
Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους/στις Πρόσφυγες και Μετανάστες/ριες της Ραφήνας συγκροτήθηκε από Ραφηνιώτες και κατοίκους κοντινών περιοχών, ήδη από όταν γνωστοποιήθηκαν τα σχέδια για τη λειτουργία του ”κέντρου φιλοξενίας”. Η πρώτη μας συνάντηση με τις/τους πρόσφυγες έγινε στις πόρτες του στρατοπέδου καθώς η είσοδος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι απαγορευμένη, εκτός αν έχεις άδεια από τον ίδιο τον Μουζάλα! Έτσι τουλάχιστον μας είπαν μπάτσοι, καραβανάδες και άγνωστης ταυτότητας παράγοντες στημένοι στην πύλη. Η ανάγκη, όμως, για ανθρώπινη επαφή έξω από τα όρια του στρατοπέδου είναι αυτή που τους παρακινεί μέχρι και σήμερα να βγαίνουν κάθε Κυριακή έξω για να συναντηθούν μαζί μας. Σ' αυτές τις συναντήσεις καταφέραμε να δομήσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ μας και να κάνουμε συνελεύσεις όλοι μαζί με παράλληλη μετάφραση και παιδικό παιχνίδι παρά τις πολιτισμικές διαφορές που υπήρχαν ακόμα και μεταξύ των προσφύγων. Αυτή η σχέση είναι που οδήγησε στην αμοιβαία και επιτυχή διεκδίκηση της εισόδου μας.
Έτσι γνωρίσαμε τα προβλήματα και τα αιτήματα της καθημερινότητάς τους και αποφασίσαμε να αγωνιστούμε από κοινού γι' αυτά. Το καλύτερο φαγητό, η πρόσβαση σε διαδίκτυο, η ιατρική περίθαλψη, η ελεύθερη μετακίνηση με λεωφορείο, η πρόσβαση στην εκπαίδευση για τα παιδιά, το να πηγαίνουν τα κονδύλια της ΕΕ απευθείας σε αυτούς, το να γίνει ορατή η παρουσία τους στην πόλη της Ραφήνας, το να ανοίξουν τα σύνορα και να σταματήσει ο πόλεμος είναι κάποια απ' αυτά που και οι ίδιοι έθεσαν. Για την διεκδίκηση των παραπάνω κάναμε μοιράσματα στο κέντρο της Ραφήνας, αναρτήσαμε πανό σε όλες τις γλώσσες έξω από το στρατόπεδο, πραγματοποιήσαμε συνάντηση με τον δήμαρχο διεκδικώντας την τοπική συγκοινωνία και την πρόσβαση στο σχολείο, τις συνοδεύσαμε στο κέντρο υγείας και διοργανώσαμε μέρα αλληλεγγύης στο πάρκο της Ραφήνας, όπου μαγειρέψαμε, παίξαμε και διασκεδάσαμε μαζί. Ακόμη οργανώθηκαν από τις/τους πρόσφυγες μαθήματα αγγλικών στο στρατόπεδο και αποχή συσσιτίου διαμαρτυρόμενες/οι για το κακής ποιότητας φαγητό. Και συνεχίζουμε...
Με το νέο μοντέλο διαχείρισης του μεταναστευτικού ζητήματος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την ΕΕ, αποκλειστικά υπεύθυνοι για τις ζωές και την καθημερινότητα των προσφύγων είναι το κράτος, ο στρατός, η αστυνομία, το λιμενικό, η FRONTEX και το ΝΑΤΟ, οι ΜΚΟ και “φιλάνθρωποι” πλούσιοι, εκτοπίζοντας την αυθόρμητη και αυτοοργανωμένη αλληλεγγύη και ουσιαστική επαφή κομματιών της κοινωνίας με τους/τις πρόσφυγες και μετανάστριες, στοιβάζοντάς τους μέσα σε ελεγχόμενα στρατόπεδα διασκορπισμένα σε μη-αστικές κυρίως περιοχές σε όλη την Ελλάδα. Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα που διαμορφώνεται, εμείς βλέπουμε τον εαυτό μας, κομμάτι του ακηδεμόνευτου κινήματος που έχει αναπτυχθεί από τις πρώτες μεταναστευτικές ροές, από το καλοκαίρι του 2015, με δομές-καταλήψεις-πρωτοβουλίες.
Στεκόμαστε
με αλληλεγγύη δίπλα στους/στις
μετανάστες/ριες, στηρίζουμε
τα αιτήματά τους και διεκδικούμε μαζί,
ζωή με αξιοπρέπεια, απέναντι σε μια
κοινωνία πολλών ταχυτήτων που όσοι
πρόσφυγες και μετανάστες δεν απελαθούν
προορίζονται να αποτελέσουν το νέο πάτο
της. Έναν πληθυσμό ευάλωτο στην
εκμετάλλευση ως φθηνό εργατικό δυναμικό,
είτε εδώ, είτε στις χώρες της Ευρώπης
που μπορεί να φαντάζουν ιδανικοί
προορισμοί. Αυτό που μας διαφοροποιεί
από τη φιλανθρωπία, είναι ότι η δική μας
δράση δεν εξαντλείται έξω από τα
συρματοπλέγματα του γκέτο. Δεν θέλουμε
τους συνανθρώπους μας έγκλειστους σε
στρατόπεδα συγκέντρωσης και προς απέλαση
πίσω στους τόπους της φτώχειας και του
πολέμου. Για όσους επιλέξουν να μείνουν
εδώ, η απάντηση δεν είναι ο εγκλεισμός
ή ο κοινωνικός αποκλεισμός. Τους θέλουμε
κοντά μας, γείτονές μας (σε σπίτια και
όχι στρατόπεδα), συναδέλφους με ίσα
εργασιακά δικαιώματα, με τα παιδιά τους
να πηγαίνουν στα σχολεία που πάνε και
τα παιδιά μας. Μαζί να χτίζουμε κοινότητες
αλληλεγγύης και αγώνα ενάντια στην
καπιταλιστική βαρβαρότητα, στους
πολέμους, στην εκμετάλλευση και στον
ρατσισμό. Κοινότητες όπου υπερασπιζόμαστε
τα κοινά μας συμφέροντα πέρα από
φυλετικούς ή άλλους διαχωρισμούς,
συνυπάρχοντας με τα διαφορετικά
πολιτισμικά χαρακτηριστικά μας.
Οι συνελεύσεις μας ως πρωτοβουλία πραγματοποιούνται κάθε εβδομάδα και είναι ανοιχτές σε οποιονδήποτε θέλει να συμμετέχει. Επιδίωξή μας είναι να συνδεθούμε με άλλες αυτοοργανωμένες δομές και να διευρύνουμε τη δράση μας μέχρι την κατάργηση κάθε στρατοπέδου συγκέντρωσης.
ΟΧΙ
ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΑΝΟΙΧΤΑ
ΣΥΝΟΡΑ - ΟΧΙ ΣΕ ΧΩΡΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
ΟΧΙ
ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΚΟΙΝΟΙ
ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
Πρωτοβουλία
Αλληλεγγύης στους/στις Πρόσφυγες και
Μετανάστες/ριες
της Ραφήνας