Κυριακή λειψή γιορτή
(μια ανταπόκριση από το antifα league στη Ραφήνα)
Η Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στις/στους πρόσφυγες και μετανάστες/ριες της Ραφήνας,
από τον Ιούλιο, σε εβδομαδιαία βάση προσπαθεί πολιτικά να σταθεί στο
πλευρό των ημι-έγκλειστων προσφύγων του στρατοπέδου συγκέντρωσης της
Ραφήνας. Από την πρώτη στιγμή, ήταν ξεκάθαρη η θέση και επιθυμία μας να
σπάσει η απομόνωση και η συνθήκη της ζωής-στρατοπέδου που κράτος,
κυβέρνηση, ΜΚΟ και τοπικά συμφέροντα έχουν δυστυχώς πλέον εδραιώσει σε
όλη την επικράτεια, στοιβάζοντας τους κατατρεγμένους από τους πολέμους
του κεφαλαίου σε στρατόπεδα.
Έτσι, σταθερή επιδίωξη μας για την επαφή με τους πρόσφυγες ήταν και
είναι, το να γίνονται συναντήσεις, συνελεύσεις, δραστηριότητες και
εκδηλώσεις έξω από τα συρματοπλέγματα και μακριά από τα
παρεμβατικά βλέμματα στρατού, αστυνομίας, ΔΟΜ, κρατικοδίαιτων
διαχειριστών, ΜΚΟ, υπουργείων, Δήμων και Περιφέρειας. Μόνο με αυτόν τον
τρόπο, πιστεύουμε ότι επιτυγχάνεται η ορατότητα των μεταναστριών, η
ακηδεμόνευτη ουσιαστική σχέση, γνωριμία και επαφή με τους ανθρώπους
αυτούς. Μόνο έτσι σπάει στην πράξη η σιωπή και ο ρατσισμός που υποβόσκει
στις γειτονιές μας, όταν ντόπιοι και μετανάστες συνυπάρχουν σε κοινές
δραστηριότητες στο δημόσιο χώρο.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, η Πρωτοβουλία αποδέχτηκε με χαρά την πρόταση για
στήριξη και συνδιοργάνωση αγωνιστικής του αυτοοργανωμένου,
αντιεμπορευματικού και αντιφασιστικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου antifa league
στην περιοχή της Ραφήνας. Μιας ακόμα μέρας αλληλεγγύης στους πρόσφυγες
(με φαγητό, μουσικές και παιχνίδι) όπου θα μπορούσαμε να βρεθούμε στην
πλατεία, στους δρόμους και στο πάρκο της Ραφήνας, ελεύθερα, δίνοντας
ακόμη ένα μήνυμα ενάντια στα στρατόπεδα, τη γκετοποίηση, τον ρατσισμό
καθώς και ενάντια στον πόλεμο, τα σύνορα, τη δυστυχία που σκορπά η
καπιταλιστική μηχανή, αλλά και σε όσους εκμεταλλεύονται αυτή τη συνθήκη
ώστε να κερδίζουν από κονδύλια ελέγχοντας τις ζωές ανθρώπων που έχουν
ανάγκη.
Προφανώς, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, κάποιοι δεν θέλουν τους πρόσφυγες
να αποφασίζουν μόνοι τους για τις ζωές και την καθημερινότητά τους. Γι’
αυτό και θα κάνουν τα πάντα για να καναλιζάρουν την κάθε κίνησή τους,
με χειραγώγηση και πλάγιους εκβιασμούς. Η διαχείριση του στρατοπέδου, η
δανέζικη ΜΚΟ (danish refugee council), οι καραβανάδες και οι μπάτσοι,
όταν μέλη της Πρωτοβουλίας βρέθηκαν στην πύλη του στρατοπέδου 3 μέρες
πριν το antifa league για να μοιράσουν κειμενάκι πρόσκλησης (σε
φαρσί,αραβικά και αγγλικά) χέρι με χέρι στις μετανάστριες, έπαιρναν απ’
τα χέρια των προσφύγων τα κείμενα, ελέγχοντας τι γράφουν και
παροτρύνοντάς τους να μη δώσουν σημασία γιατί “δε θα μπορούν να έρθουν λόγω μιας χριστουγεννιάτικης γιορτής εντός του στρατοπέδου!”
Ο κόσμος του κράτους λοιπόν, της θεσμικής διαμεσολάβησης και
διαχείρισης, των επιδοτήσεων και του ελέγχου, στη συγκεκριμένη περίπτωση
μέσω του Δήμου Ζωγράφου (που έχει παραχωρήσει τις παλιές κατασκηνώσεις
για τη δημιουργία του στρατοπέδου συγκέντρωσης προσφύγων) και του
συλλόγου Κρητών Ζωγράφου, δρομολόγησε μια ‘γιορτή’ την ίδια μέρα, με
στόλισμα δέντρου, φαγητό, χορευτικά και άλλες δραστηριότητες μέσα
στο στρατόπεδο. Μια γιορτή που δεν είχε ανακοινωθεί πουθενά παρά μόνο
στην “Αυγή” μία μέρα πριν! Και γιατί να ανακοινωθεί εφόσον δεν έχει
σκοπό να καλέσει τους πολίτες ούτε του Ζωγράφου, ούτε της Ραφήνας σ’ ένα
στρατόπεδο…
Ήταν άλλη μια κλειστή εκδήλωση που αφορούσε τους πρόσφυγες
και τους επιστάτες τους. Άλλη μια επικοινωνιακή φιέστα για την προβολή
Δημάρχων (Καφατσάκη), πάγια τακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλη μια προσπάθεια να
μονιμοποιηθεί και να νομιμοποιηθεί κοινωνικά πως οι πρόσφυγες πρέπει να
ζούνε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκεί είναι το (προσωρινό?) σπίτι τους,
στην αγκαλιά κράτους, ΜΚΟ, ΕΕ και “φιλάνθρωπων” μεγαλοαστών. Εκεί
πρέπει να μένουν, να τρώνε, να κοιμούνται, να διασκεδάζουν(?) και κυρίως
να είναι ήσυχες, υπάκουοι, ικανοποιημένες και ευγνώμονες. Να μην
συνυπάρχουν με τους γείτονές τους μήπως προκληθούν αντιδράσεις. Και
βέβαια μακριά απ΄ ο,τιδήποτε συνδέεται με την πολιτική διάσταση του
ζητήματος. Μάντρωμα και σιωπή είναι η λύση τους για το προσφυγικό. Το αποτέλεσμα λοιπόν ήταν την Κυριακή να μην βγουν οι πρόσφυγες της Ραφήνας από το στρατόπεδο, εκτός μερικών εξαιρέσεων.
Φυσικά οι αντιδράσεις έχουν όνομα, πρόσωπο και μπροστάρηδες. Οι
φασίστες (της ΧΑ συγκεκριμένα) έκαναν την εμφάνισή τους ένα βράδυ πριν
την Κυριακή και το antifa league, όπου και πέταξαν τρικάκια μίσους στην περιοχή, ενώ έγραψαν και απειλητικά μηνύματα στο πάρκο (“θα παίξουμε μπάλα με τα κεφάλια σας”…).
Οι απειλές έμειναν παρόλα αυτά στους τοίχους. Τα εμετικά τους τρικάκια
υμνούσαν μειοψηφικές ρατσιστικές κινήσεις τύπου Ωραιόκαστρο, καλώντας
τους καλούς χριστιανούς πατριώτες να κρατήσουν καθαρά τα ελληνικά
σχολεία διώχνοντας τα προσφυγόπουλα από την εκπαίδευση. Έτσι, ενώ το
κράτος προσπαθεί να τους κάνει το χατίρι, συντηρώντας στρατόπεδα
συγκέντρωσης εκτός αστικού ιστού, μακριά από τους ντόπιους, με
απογευματινά μαθήματα για τα παιδάκια ή μαθήματα εντός των στρατοπέδων,
αυτοί συνεχίζουν να διαδίδουν το μισανθρωπικό τους όραμα στις γειτονιές.
Δεν κατάφεραν και πολλά όμως.
Την Κυριακή 11/12 παρά το κλίμα που καλλιέργησαν το στρατόπεδο και
λοιποί καλοθελητές, πραγματοποιήθηκε στη Ραφήνα ένα σημαντικό γεγονός.
Περίπου 150 άτομα, του αντιφασιστικού κινήματος και της ουσιαστικής
αλληλεγγύης στους/στις μετανάστες/τριες συγκεντρώθηκε στην κεντρική
πλατεία, διαδήλωσε στο δρόμο μέχρι το πάρκο, όπου γέμισε με κόσμο,
μουσικές, ποδοσφαιρικούς αγώνες μέχρι τη δύση του ήλιου, δίνοντας μια
διαφορετική νότα στην κανονικότητα της πόλης. Νεολαίοι της περιοχής
συμμετείχαν στο antifa league και θετική ήταν η ανταπόκριση από
τους επισκέπτες του πάρκου. Μικροί-μεγάλοι, γυναίκες-άντρες,
μετανάστες-ντόπιες όλοι μαζί σπάσαμε τους διαχωρισμούς σε μια μέρα
αυτοοργάνωσης, δείχνοντας ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να ζείς από τον
καθορισμένο και κυρίαρχο. Όλοι-ες φεύγοντας εξέφρασαν την επιθυμία να
ξαναβρεθούμε στη Ραφήνα μαζί με τους πρόσφυγες και χωρίς ‘εμπόδια’,
φράχτες, ΜΚΟ και ένστολους ανάμεσά μας.
Την Κυριακή 11/12 βγήκε στην επιφάνεια για ακόμα μια φορά η σύγκρουση
δύο διαφορετικών κόσμων. Από τη μία ο κόσμος του ελέγχου, της
απομόνωσης, της υποκριτικής ευαισθησίας, της συστημικής ομαλότητας, ο
εύθραυστος και κοντόφθαλμος κόσμος του στρατοπέδου, και από την άλλη ο
κόσμος της αλληλεγγύης, της ισότητας, της ελευθερίας, του αλληλοσεβασμού
και του αγώνα για μια καλύτερη ζωή για όλους-ες βασισμένη στις δικές
μας δυνάμεις και επιθυμίες. Ένας δρόμος δύσκολος αλλά αναγκαίος.
Συνεχίζουμε…
Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στoυς/στις πρόσφυγες και μετανάστες/ριες της Ραφήνας