Οι πρόσφυγες απεργοί πείνας, 7 γυναίκες και 7 άνδρες από τη Συρία, έδωσαν έναν ηρωϊκό, επίπονο, δύσκολο αγώνα επί 2 βδομάδες για το δικαίωμά τους να μη ζουν χωρισμένες οι οικογένειες τους. Μπροστά
στην ανάλγητη αδιαλλαξία της γερμανικής και της ελληνικής κυβέρνησης,
που απαγορεύουν ουσιαστικά και καθυστερούν δραματικά τις επανενώσεις, αποφάσισαν αναλογιζόμενοι τις επιπτώσεις στα παιδιά τους από τον κίνδυνο για τη ζωή τους, να σταματήσουν. Διακήρυξαν ότι θα συνεχίσουν να αγωνίζονται.
Μπροστά στον αγώνα τους υποκλινόμαστε και παίρνουμε δύναμη να συνεχίσουμε τους αγώνες μας για τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζόμενων, των άνεργων, των νέων, των φτωχών της χώρας μας, μαζί με τους κοινούς αγώνες μας για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των προσφύγων.
Αργότερα θα αναρτηθούν και βίντεο από τη συνέντευξη
Η ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας
2 βδομάδες
απεργίας πείνας – Μια μεγάλη παρακαταθήκη για το αντιρατσιστικό κίνημα
Την 1η
Νοέμβρη 14 πρόσφυγες, εφτά γυναίκες και εφτά άντρες, κατασκήνωσαν στην πάνω
πλευρά της πλατείας Συντάγματος και ξεκίνησαν απεργία πείνας με αίτημα την
επανένωση με τις οικογένειές τους στη Γερμανία. Οι πρόσφυγες είχαν οργανώσει
πλήθος κινητοποιήσεων από τον Απρίλη και έπειτα, όταν δηλαδή η ελληνική με τη
γερμανική κυβέρνηση, στη βάση μιας άτυπης και παράνομης συμφωνίας, άρχισαν να
μπλοκάρουν τις οικογενειακές επανενώσεις.
Αποτέλεσμα αυτού του μπλοκαρίσματος ήταν ο εγκλωβισμός χιλιάδων προσφύγων στην
Ελλάδα, οι οποίοι εδώ και πάνω από 18 μήνες ζουν σε προσφυγικά στρατόπεδα υπό
άθλιες συνθήκες, χωρίς να γνωρίζουν πότε θα ξαναβρεθούν κοντά στους δικούς
τους. Στους περισσότερους δικαιούχους οικογενειακής επανένωσης έχει ήδη
εγκριθεί η αίτησή τους και έχει περάσει το εξάμηνο περιθώριο για τη
μετεγκατάσταση που προβλέπει ο νόμος. Αλλά τα κράτη Ελλάδας και Γερμανίας
εξακολουθούν να καθυστερούν τις επανενώσεις επιρρίπτοντας το ένα στο άλλο την
ευθύνη.
Οι 14 πρόσφυγες κινητοποιήθηκαν από τις πρώτες κιόλας μέρες που η διαδικασία των επανενώσεων με τις οικογένειές τους καθυστερούσε εξαιτίας των ρατσιστικών διακρατικών συμφωνιών. Σε συντονισμό με άλλους πρόσφυγες στα camps οργάνωσαν από τα κάτω κινητοποιήσεις διεκδικώντας επανενώσεις με τις οικογένειες τους, όπως τις δικαιούνταν, αλλά και την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους. Ο εμπαιγμός που συνάντησαν τόσο από πλευράς της ελληνικής κυβέρνησης όσο και της γερμανικής οδήγησε τους 14 πρόσφυγες στην έσχατη λύση, να βάλουν τους/τις εαυτούς τους σε κίνδυνο, ξεκινώντας απεργία πείνας, απαιτώντας την άρση του μπλοκαρίσματος των οικογενειακών επανενώσεων.
Ύστερα από 14 μέρες οι 14 πρόσφυγες αποφάσισαν να σταματήσουν την απεργία πείνας . Λίγο πριν η υγεία τους υποστεί σοβαρή βλάβη και λίγο πριν αρχίσουν οι διακομιδές τους στα νοσοκομεία. Στην απόφαση αυτή βάρυνε ιδιαίτερα η ευθύνη των απεργών απέναντι στα παιδιά που βρίσκονται μαζί τους και τις οικογένειες τους που αγωνιούν στη Γερμανία. Το τέλος της απεργίας, όμως, δεν σημαίνει τέλος του αγώνα. Οι απεργοί δηλώνουν ότι ο αγώνας θα συνεχιστεί με την ίδια αποφασιστικότητα, επιμονή και μαχητικότητα. Το αίτημα για τις οικογενειακές επανενώσεις προσφύγων παραμένει επίκαιρο αίτημα και θα παραμείνει μέχρι και η τελευταία οικογένεια να ενωθεί ξανά, κόντρα στις κρατικές μεθοδεύσεις, τον αυταρχισμό και τη ρατσιστική πολιτική της Γερμανίας, της Ελλάδας και της ΕΕ συνολικά.
Ύστερα από
14 μέρες οι απεργοί πρέπει να είναι περήφανοι/ες για όσα ο σκληρός τους αγώνας
πέτυχε.
Ήταν ένας αγώνας που δόθηκε με περίσσια αξιοπρέπεια και μαχητικότητα. Η ισάριθμή παρουσία αντρών και γυναικών στην απεργία και ο ρόλος των γυναικών στην οργάνωση και την εκπροσώπηση των υπολοίπων, όπως και οι καθημερινές συνελεύσεις, το κλίμα συναδέλφωσης και η δέσμευση σε έναν αγώνα που αφορά πέρα από τους ίδιους χιλιάδες άλλους, δεν αφήνουν περιθώριο αμφιβολίας για το πολιτικό σθένος και την πολιτική αξιοπρέπεια των απεργών πείνας. Ας αναλογιστούμε τον τρόπο που οι απεργοί διαχειρίστηκαν τη ρατσιστική και σεξιστική συμπεριφορά της γερμανικής πρεσβείας που επιχείρησε “για λόγους ασφαλείας” να αποκλείσει γυναίκες από την αντιπροσωπεία των απεργών πείνας. Ας αναλογιστούμε επίσης το συλλογικό πνεύμα και τους ισχυρούς δεσμούς αλληλεγγύης που έδειξαν οι 2 γυναίκες απεργοί πείνας, που παρότι κλήθηκαν να παραλάβουν τα εισιτήρια της οικογενειακής τους επανένωσης, αποφάσισαν να παραμείνουν στον αγώνα.
Οι απεργοί
πείνας πρέπει να αισθάνονται δικαιωμένοι-ες.
Η σιωπή έσπασε και, μαζί της, η ψευδαίσθηση που επίμονα καλλιεργείται ότι η κατάσταση σχετικά με το προσφυγικό έχει “ομαλοποιηθεί” και οι συνθήκες διαβίωσης έχουν “βελτιωθεί”. Στις δύο αυτές βδομάδες δεκάδες άρθρα και ρεπορτάζ δημοσιεύτηκαν σε διεθνή, γερμανικά και ελληνικά ΜΜΕ, πολλά από τα οποία στηλίτευσαν το βρώμικο παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες των προσφυγικών οικογενειών, αλλά και τις συνθήκες αθλιότητας στις οποίες εξαναγκάζονται να ζουν. Τόσο το γερμανικό Υπουργείο Εσωτερικών όσο και το ελληνικό Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, αναγκάστηκαν να τοποθετηθούν στο ζήτημα, και, παρότι επανέλαβαν τους ίδιους ισχυρισμούς περί “τεχνικών δυσκολιών”, περισσότερο εκτέθηκαν παρά έπεισαν.
Ακόμα πιο σημαντικό ήταν ότι ο αγώνας των απεργών πείνας ξεπέρασε τα σύνορα της Ελλάδας, κινητοποιώντας την αλληλεγγύη δεκάδων συλλογικοτήτων και χιλιάδων ανθρώπων σε όλη την Ευρώπη. Σημαντικότερη ίσως στιγμή ήταν όταν την Τεταρτη 8 Νοεμβρίου οι χωρισμένες οικογένειες ξαναενώθηκαν στο δρόμο, όταν εκατοντάδες συγγενείς και αλληλέγγυοι/ες διαδήλωσαν ταυτόχρονα στην Αθήνα και το Βερολίνο.
Κατά τη δεύτερη βδομάδα της απεργίας πείνας αντιπροσωπεία των απεργών και της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης συναντήθηκε τόσο με τον Γ.Γ. Μετανάστευσης όσο και με τον Πρόξενο της γερμανικής πρεσβείας. Οι εκπρόσωποι των δυο κυβερνήσεων βρέθηκαν απέναντι σε ανθρώπους που δεν επαιτούν, αλλά διεκδικούν. Οι απεργοί πείνας άκουσαν συμπονετικά λόγια και παραινέσεις για την αξία της υπομονής. Οι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων μίλησαν σαν να μη φέρουν ευθύνη για τις πολιτικές που εφαρμόζονται, ως εάν δεν εφαρμόζουν την συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας και τις πολιτικές αποτροπής και αποθάρρυνσης της μετανάστευσης, σαν να μην υλοποιούν μαζικές επιστροφές και απελάσεις, σαν να μην προσυπογράφουν τις αντιδραστικές αλλαγές στο ευρωπαϊκό σύστημα ασύλου και την κατάργηση εν τοις πράγμασι της συνθήκης της Γενεύης . Τις πολιτικές που εν τέλει δεν ωφελούν κανέναν παρά την ανερχόμενη στην Ευρώπη ακροδεξιά.
Με την
αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη
Ο αγώνας για τις οικογενειακές επανενώσεις είναι ένας αυτοοργανωμένος μεταναστευτικός αγώνας, με συγκεκριμένες διεκδικήσεις αλλά πολύ ευρύτερη σημασία. Είναι ξεκάθαρο ότι οι περιορισμοί στις οικογενειακές επανενώσεις είναι ένα παράδειγμα της συνολικότερης πολιτικής της "αποθάρρυνσης" που είναι ο πυρήνας της αντιπροσφυγικής πολιτικής της ΕΕ. Σύμφωνα με αυτή, η εξαίρεση δικαιωμάτων όσων φτάνουν στις συνοριακές χώρες της ΕΕ έχει ως στόχο να λειτουργήσει παραδειγματικά/αποτρεπτικά για όσους-ες "σκέφτονται να έρθουν". Τα σώματα των προσφύγων στην Ελλάδα γίνονται το πεδίο εφαρμογής μιας βιοπολιτικής που τα απεκδύει από δικαιώματα, τα μετατρέπει σε αριθμούς, σε αντικείμενα διαχείρισης, διαχωρισμού, επιλεκτικής ένταξης, αποκλεισμού, εγκλεισμού και απελάσεων.
Οι πρόσφυγες απεργοί πείνας αντέστρεψαν τους ρόλους: έγιναν αυτοί που έβγαλαν τα σώματά τους μπροστά, κατέφυγαν στο έσχατο μέσο ενός πολιτικού αγώνα που αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Μίλησαν για τους χιλιάδες πρόσφυγες που βρίσκονται στην ίδια θέση με αυτούς, κατήγγειλαν την μονιμοποίηση των προσφυγικών στρατοπέδων που είναι μονιμοποίηση του κοινωνικού αποκλεισμού και εξέφρασαν την αλληλεγγύη με τους απεργούς πείνας της Λέσβου και τους πρόσφυγες στα χοτ σποτ των νησιών.
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος των προσφύγων ήταν που κινητοποίησε δεκάδες αντιρατσιστικές, κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις και ανένταχτους-ες αγωνιστές. Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης πέτυχε την ευρεία ενότητα κινηματικών συλλογικοτήτων και έθεσε ως βασική αρχή το σεβασμό στην αυτοοργάνωση των προσφύγων, προβάλλοντας ταυτόχρονα την προοπτική της ενότητας ντόπιων και μεταναστών, τον κοινό τους αγώνα για μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις, ρατσισμό και εκμετάλλευση. Η εμπειρία της στήριξης του αγώνα των προσφύγων ήταν η εμπειρία της αλληλεγγύη με σάρκα και οστά. Όταν παύει να είναι αφηρημένη ή μια έκκληση στην ευαισθησία των ισχυρών, γίνεται μια πράξη δημιουργική και ανατρεπτική, που ξεπερνά τεχνητούς διαχωρισμούς σεβόμενος ταυτόχρονα τη διαφορετικότητα των υποκειμένων του αγώνα. Γι’ αυτό είμαστε σίγουροι-ες: Ο αγώνας για το δικαίωμα στην οικογενειακή επανένωση μίλησε για πολλά περισσότερα από όσα διεκδίκησε.
Η απεργία
πείνας είναι μια στιγμή σε έναν αγώνα διαρκείας!
Ο αγώνας
συνεχίζεται...
Μετά τις δύσκολες αυτές 2 βδομάδες στην κατασκήνωση του Συντάγματος θέλουμε να ευχαριστούμε πρώτα από όλους τους αγωνιζόμενους πρόσφυγες που βγήκαν μπροστά για χιλιάδες άλλους, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος. Μάθαμε όλες και όλοι πολλά.
Για τις συλλογικότητες και τα άτομα που στήριξαν αυτόν τον αγώνα μέσα
σε δύσκολες συνθήκες, οργανώνοντας βάρδιες 24ωρης περιφρούρησης και
φροντίζοντας για καθετί μεγάλο και μικρό τις μέρες που οι δυνάμεις των απεργών
εξασθενούσαν, ο αγώνας αυτός αποτέλεσε μια χαραμάδα συντροφικότητας και ενιαίας
δράσης, αλληλεγγύης και αντίστασης αλλά, κυρίως, ένα παράδειγμα από κοινού
κινητοποίησης και πάλης με τους πρόσφυγες - πρακτικές που τις έχουμε πολύ
μεγάλη ανάγκη σήμερα για να στεκόμαστε απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που
δεχόμαστε.
Τέλος
θέλουμε να στείλουμε ένα μήνυμα αλληλεγγύης στους πολυάριθμους ανθρώπους που
περνώντας μπροστά από τις σκηνές των προσφύγων είπαν μια κουβέντα στήριξης,
υπέγραψαν το κείμενο αλληλεγγύης και συνεισέφεραν οικονομικά. Και ήταν πολύ
περισσότεροι και περισσότερες από όσους, χωρίς να αναρωτηθούν, έφτυσαν
ρατσιστικές κοινοτοπίες και μίλησαν για εβραιομασωνικές συνωμοσίες.
Άμεση επανένωση για τις προσφυγικές
οικογένειες.
Αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για όλους/ες!
Δικαίωμα στη παραμονή, ελευθερία στη μετακίνηση!
Κατάργηση άμεσα της συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας."
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ
ΠΕΙΝΑΣ