Περίπου 60 κρατούμενοι στο Προαναχωρησιακό Κέντρο
Κράτησης της Μόριας (ΠΡΟΚΕΚΑ) ξεκίνησαν προχθές απεργία πείνας, η
δεύτερη που καταγράφεται φέτος στο συγκεκριμένο κέντρο. Οι προς απέλαση
κρατούμενοι, για τους οποίους έχει απορριφθεί το αίτημα ασύλου και σε
δεύτερο βαθμό, βρίσκονται επί μήνες σε μια μετέωρη κατάσταση, αφού η
Ελλάδα εδώ και 174 ημέρες, λόγω πανδημίας, δεν μπορεί να πραγματοποιήσει
απελάσεις, με αποτέλεσμα η κράτησή τους να παρατείνεται επ’ αόριστον,
χωρίς κανείς να είναι σε θέση να προσδιορίσει τον χρονικό ορίζοντα της
ολοκλήρωσης των διαδικασιών.
Να
διευκρινίσουμε εδώ ότι για τους περισσότερους από αυτούς, αν όχι για το
σύνολό τους, η απέλαση είναι και ο μοναδικός λόγος της εξωδικαστικής
κράτησης στην οποία υποβάλλονται. Και αυτό, τη στιγμή που η πανδημία
έχει οδηγήσει σε απελευθερώσεις κρατουμένων σε όλο σχεδόν τον κόσμο,
αλλά ειδικά γι’ αυτούς στην Ελλάδα δεν έχει τεθεί ακόμα τέτοιο ζήτημα.
Σύμφωνα,
μάλιστα, με όσα καταγγέλλει η οργάνωση Aegean Border Monitoring, τα
φαινόμενα αστυνομικής βίας που φτάνει στα όρια των βασανισμών
κρατουμένων είναι καθημερινά στο ΠΡΟΚΕΚΑ. «Οι απόπειρες αυτοκτονίας
είναι σχεδόν εβδομαδιαίες. Στις 6 Ιανουαρίου, ένας 31χρονος Ιρανός
κρατούμενος αυτοκτόνησε αφού κρατήθηκε σε απομόνωση. Ο θάνατός του
προκάλεσε έρευνα για το προσωπικό και τις υπηρεσίες του ΠΡΟΚΕΚΑ»
αναφέρουν χαρακτηριστικά.
Οπως
τονίζουν, ανάλογα φαινόμενα βίας είχαν παρουσιαστεί και κατά τη
διάρκεια της πρώτης απεργίας πείνας το τριήμερο 5-8 Απριλίου. «Η
διαμαρτυρία τους τελείωσε όταν μια ειδική αστυνομική μονάδα ανέκρινε
τους απεργούς, ξυλοκοπώντας έναν αριθμό από αυτούς. Αυτό που συνέβη κατά
τη διάρκεια αυτών των ημερών είναι ακόμη ασαφές. Πολλοί δεν μπορούσαν
να μιλήσουν ανοιχτά για τις συνθήκες κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών
υπό τον φόβο ότι η κατάσταση γι’ αυτούς θα γινόταν ακόμα χειρότερη»
αναφέρουν.
Τα ΠΡΟΚΕΚΑ ουσιαστικά αποτελούν μια
«μαύρη τρύπα», με την πρόσβαση εκεί να περιορίζεται αυστηρά και μόνο σε
αστυνομικές υπηρεσίες, αφού ακόμα και οι δικηγόροι αντιμετωπίζουν
προβλήματα επικοινωνίας με τους κρατούμενους.
Αποτέλεσμα,
η αδιαφάνεια και η αυθαιρεσία που ούτε ελέγχεται και βεβαίως ποτέ δεν
τιμωρείται, αφού και οι ίδιοι οι κρατούμενοι στην περίπτωση που
καταφέρουν να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο φοβούνται να μιλήσουν για
όσα βιώνουν εκεί μέσα.