Αναδημοσίευση από το "https://thepressproject.gr/"
Την πλήρη αδιαφορία της πολιτείας απέναντι σε παιδιά μεταναστών και προσφύγων, που «δεν έχουν πάει ούτε μια μέρα στο δημόσιο σχολείο από τη στιγμή που άνοιξαν επίσημα φέτος», καταγγέλλουν οι εκπαιδευτικοί σε καμπς προσφύγων και μεταναστών. Όπως σημειώνουν πρόκειται για μια «θρασύτατη καταπάτηση» του δικαιώματός για πρόσβαση στην εκπαίδευση, τη στιγμή που «η μοναδική ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τα υπόλοιπα παιδιά των τοπικών κοινωνιών μέσα από την φοίτησή τους στα δημόσια σχολεία, δεν έγινε πραγματικότητα», αφού οι αρμόδιοι φορείς «δεν έκαναν αυτό που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν».«Τα περισσότερα παιδιά των μεταναστών/προσφύγων δεν έχουν πάει ούτε μια μέρα στο δημόσιο σχολείο από την στιγμή που αυτά άνοιξαν επίσημα φέτος» καταγγέλλουν οι εκπαιδευτικοί σε καμπς προσφύγων και μεταναστών σε Ελευσίνα, Μαλακάσα, Οινόφυτα, Ριτσώνα, Θήβα, Σκαραμαγκά, Σχιστό, Λαύριο και Ελαιώνα.
Για τα παιδιά αυτά «περιθωριοποιημένα από την υπόλοιπη κοινωνία μαζί με τους γονείς τους, η μοναδική ευκαιρία που είχαν να έρθουν σε επαφή με τα υπόλοιπα παιδιά των τοπικών κοινωνιών, μέσα από την φοίτησή τους στα δημόσια σχολεία, δεν έγινε πραγματικότητα».
Όπως καταγγέλλουν η πλήρη αδιαφορία της κυβέρνησης για την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων αποτελεί «μια θρασύτατη καταπάτηση» του δικαιώματός τους για πρόσβαση στην εκπαίδευση, ενώ στηλιτεύοντας την απραξία των αρμόδιων αρχών σημειώνουν πως «αναμένει κανείς σε ένα κράτος δικαίου (sic) να υπάρξουν ευθύνες και ποινές για τυχόν παραλείψεις και αβλεψίες των αρμοδίων».
Ολόκληρη η καταγγελία:
«Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί
που θα ‘χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
Βρισκόμαστε στην εποχή όπου μια κυβέρνηση, εν μέσω μιας παγκόσμιας πανδημίας, αντί να δώσει έμφαση στην στήριξη του Εθνικού Συστήματος Υγείας (προσλήψεις ιατρών, νοσηλευτών και δημιουργία ΜΕΘ) και σε μέτρα ενίσχυσης των ΜΜΜ (αύξηση δρομολογίων) και των χώρων εργασίας (μεγαλύτερο ποσοστό τηλεργασίας), επενδύει στην καταστολή και στην παραπληροφόρηση, δαπανώντας εκατομμύρια σε πολεμικούς εξοπλισμούς, στην στελέχωση της αστυνομίας και στα ΜΜΕ.
Από αυτή την παράλογη πολιτική δεν γλιτώνει βέβαια ούτε το κομμάτι της εκπαίδευσης, καθώς επιμένει στην διάλυση της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας με την αύξηση του αριθμού παιδιών ανά τμήμα, την απροθυμία για μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών και δασκάλων και την συνεχόμενη απαξίωση της ειδικής αγωγής, αδιαφορώντας για τις ανάγκες των σχολικών κοινοτήτων.
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω είναι ξεκάθαρο ότι θύματα αυτής της κοινωνικό-υγειονομικής καταιγίδας, του Covid-19, είναι και τα παιδιά, των ντόπιων και των μεταναστών.
Πρώτα έκλεισαν τα Γυμνάσια και τα Λύκεια, ύστερα τα Δημοτικά και τα Νηπιαγωγεία. Τα σχολεία όμως για κάποια παιδιά δεν άνοιξαν καθόλου φέτος. Πρόκειται για τα παιδιά μεταναστών και προσφύγων που διαμένουν σε καμπς στην ηπειρωτική χώρα. Για τα παιδιά αυτά, περιθωριοποιημένα από την υπόλοιπη κοινωνία μαζί με τους γονείς τους, η μοναδική ευκαιρία που είχαν να έρθουν σε επαφή με τα υπόλοιπα παιδιά των τοπικών κοινωνιών, μέσα από την φοίτησή τους στα δημόσια σχολεία, δεν έγινε πραγματικότητα. Και δεν έγινε γιατί κάποιοι δεν έκαναν αυτό που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν ώστε να παρέχουν εκπαίδευση στα παιδιά αυτά.
Η πρόσβαση στην εκπαίδευση για όλα τα παιδιά, πρόσφυγες/μετανάστες ή μη, είναι ένα δικαίωμα που όλα τα κράτη είναι υποχρεωμένα να εκπληρώνουν και έχουν μάλιστα υπογράψει διεθνείς συμβάσεις που τα καθιστούν υπόλογα ως προς την παροχή αυτού του θεμελιώδους δικαιώματος. Όταν υπάρχουν ακόμα και μια χούφτα παιδιά που για οποιοδήποτε λόγο το αναφαίρετο δικαίωμά τους στην εκπαιδευτική διαδικασία καταπατάται κατάφωρα, αναμένει κανείς σε ένα κράτος δικαίου (sic) να υπάρξουν ευθύνες και ποινές για τυχόν παραλείψεις και αβλεψίες των αρμοδίων.
Βέβαια, στη σημερινή περίοδο μπορεί εύκολα οποιαδήποτε παραβίαση δικαιώματος -όχι μόνο της μη παροχής εκπαίδευσης- να δικαιολογηθεί με μια λέξη και έναν αριθμό, Covid-19. Καθώς το τί συμβαίνει στα απομακρυσμένα και απομονωμένα καμπς μεταναστών και προσφύγων είναι συχνά μια δυσπρόσιτη πληροφορία, ορίστε το χρονικό της καταιγίδας για τα παιδιά των χελιδονιών, τα προσφυγόπουλα, που κάθε μέρα έπαιρναν την ίδια απογοητευτική απάντηση στο ερώτημα «πότε θα πάμε σχολείο;»
Καθυστερήσεις υπήρξαν από την αρχή όσον αφορά στην οργάνωση και εκτέλεση των μετακινήσεων των παιδιών στα σχολεία, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις το συγκεκριμένο θέμα καθυστέρησε να διευθετηθεί, από το Υπουργείο Παιδείας και τις αντίστοιχες Περιφέρειες, για πάνω από 2-3 εβδομάδες από την επίσημη έναρξη των σχολείων.
Σε άλλες περιπτώσεις λόγω αντιδράσεων από τοπικούς φορείς και διευθυντές σχολείων δεν έγιναν καν οι εγγραφές των παιδιών στα σχολεία της τοπικής κοινωνίας. Μάλιστα, ορισμένοι τοπικοί φορείς αυθαίρετα απαίτησαν την διακοπή μετακίνησης των συγκεκριμένων μαθητών στα σχολεία με πρόφαση τον υγειονομικό αποκλεισμό, πράγμα που δεν υφίσταται σε καμία ΚΥΑ.
Καθυστερήσεις υπήρξαν και στις τοποθετήσεις -ή και μη τοποθέτηση -των αρμόδιων ΣΕΠ (Συντονιστές Εκπαίδευσης Προσφύγων) στα καμπς, οι οποίοι είναι κομβικής σημασίας συνάδελφοι που αναλαμβάνουν να διευθετήσουν τα διαδικαστικά για τις εγγραφές, τις μετακινήσεις και τη φοίτηση των παιδιών στα σχολεία.
Επίσης, μέχρι και αυτή την στιγμή δεν έχουν γίνει προσλήψεις νηπιαγωγών ώστε να ανοίξουν τα νηπιαγωγεία, τα οποία βρίσκονται στο εσωτερικό των καμπς.
Ακόμα, με αποφάσεις της διοίκησης των δομών και του ΕΟΔΥ, και με πρόσχημα τον Covid-19 και την προστασία της υγείας των διαμενόντων, απαγορεύτηκε η φοίτηση των παιδιών στα σχολεία, και σε περιπτώσεις που δεν υπήρχε κάποιο επιβεβαιωμένο κρούσμα κορωνοϊού στο εσωτερικό των δομών.
Και τέλος, τη στιγμή που μιλάμε, μόνο λιγοστά προσφυγόπουλα καταφέρνουν να μπουν στις τάξεις Webex, με ισχνά τεχνολογικά μέσα και σοβαρότατα προβλήματα συνδεσιμότητας (έλλειψη wi-fi, υπολογιστών/tablets/κινητών), ενώ δεν λείπουν και οι περιπτώσεις, ευτυχώς ελάχιστες, που ορισμένοι εκπαιδευτικοί αποκλείουν τα παιδιά αυτά και από την τηλεκπαίδευση.
Τα παιδιά αυτά μπορεί να μας δίνουν επανειλημμένα μαθήματα ανθεκτικότητας και ελπίδας, όμως η κατάσταση είναι πια πολύ σοβαρή. Τα περισσότερα παιδιά των μεταναστών/προσφύγων δεν έχουν πάει ούτε μια μέρα στο δημόσιο σχολείο από την στιγμή που αυτά άνοιξαν επίσημα φέτος. Πρόκειται για μια θρασύτατη καταπάτηση του δικαιώματός τους για πρόσβαση στην εκπαίδευση, ενώ βρισκόμαστε 5 ολόκληρα χρόνια από την περίοδο που οι πρώτοι πρόσφυγες έφτασαν στην χώρα και ζήτησαν άσυλο. Θα περίμενε κάποιος να έχει συντονιστεί και να λειτουργεί το σχέδιο ένταξής τους στην κοινωνία, ωστόσο για ακόμη μια φορά τα προσφυγόπουλα – μαζί με τα παιδιά των φτωχών οικογενειών, τα παιδιά των απομακρυσμένων χωριών, τα παιδιά των Ρομά – διαψεύδουν με τον πιο τραγικό τρόπο το αφήγημα του ΥΠΑΙΘ ότι όλα «βαίνουν καλώς»
Ως εκπαιδευτικοί σε καμπς προσφύγων και μεταναστών οργανωνόμαστε για να ενώσουμε τις φωνές μας με τους συναδέλφους του δημόσιου σχολείου, τις τοπικές ΕΛΜΕ, τους συλλόγους, τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, και γενικότερα όσους φορείς και συλλογικότητες δραστηριοποιούνται στην εκπαίδευση προσφύγων και έχουν δώσει γενναίες μάχες για μην αποκλειστούν τα παιδιά των μεταναστών και προσφύγων.
Να μην επιτρέψουμε να γίνουν τα παιδιά θύματα αυθαίρετων αποφάσεων και απαγορεύσεων των αρμόδιων Υπουργείων. Να λάβουμε όλοι και όλες μας θέση για να υπερασπίσουμε το δικαίωμα των πιο ευάλωτων και αποστερημένων παιδιών στην εκπαίδευση, ώστε να πάνε όλα τα παιδιά στις τάξεις τους όταν ανοίξουν τα σχολεία, χωρίς αυθαίρετες απαγορεύσεις λόγω «υγειονομικού κινδύνου».
Και μέχρι τότε, υπογραμμίζουμε επιτακτικά την ανάγκη για άμεση παροχή υλικοτεχνικού εξοπλισμού για την εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση σε ΚΑΘΕ παιδί. Το αίτημα των δωρεάν tablet και internet για κάθε παιδί που αδυνατεί να έχει πρόσβαση στην εκπαίδευση αυτή τη στιγμή είναι αδιαπραγμάτευτα ευθύνη και υποχρέωση του Κράτους. Την στιγμή όμως που η πανδημία αποδεικνύει πόσο απάνθρωπες είναι οι συνθήκες διαβίωσης σε τέτοιες δομές, η κυβέρνηση παίζει το χαρτί του ρατσισμού και (ξανά) αποκλείει τα προσφυγόπουλα και τις οικογένειές τους από υγεία και εκπαίδευση.
Η σημερινή κατάσταση δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της πανδημίας, αλλά συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών λιτότητας και εξαθλίωσης των τελευταίων χρόνων, οι οποίες επηρεάζουν βέβαια περισσότερο τον κόσμο της εργασίας, τους φτωχούς και τους κοινωνικά αποκλεισμένους, ντόπιους και μετανάστες. Σε μια κοινωνική καταιγίδα λοιπόν, σαν και αυτήν που περνάμε, να υπερασπιστούμε το παιδί από το Αφγανιστάν, τη Συρία, από το Ζεφύρι, το Ρέθυμνο, τον Πύργο.
Εκπαιδευτικοί σε καμπς προσφύγων και μεταναστών
Ελευσίνα – Μαλακάσα – Οινόφυτα – Ριτσώνα – Θήβα -Σκαραμαγκάς – Σχιστό – Λαύριο – Ελαιώνας»