Μιλάω στα δέντρα περσικά
Εγώ είμαι ξένος.
Μιλάω στα δέντρα περσικά.
Τα δέντρα μού αποκρίνονται.
Μέσα σ’ αυτή τη συγγένεια
δεν είμαι ξένος
Φερεϊντούν Φαριάντ
Δεν είναι πολλές μέρες που στα Τρίκαλα κάτοικοι της πόλης (και όχι περίοικοι της περιοχής του Ατλάντικ) αντιδρούν στην προοπτική μεταφοράς προσφύγων στο παλιό σούπερ μάρκετ. Αντιδρούν με επιχειρήματα του τύπου «μακριά από τη γειτονιά μας και όπου θέλουν ας πάνε». Και ας το καλύπτουν με ψεύτικο ενδιαφέρον για τη μοίρα των προσφύγων. Για το αντίθετο δεν πείθουν.
Αντιδρούν με μία λογική που αγνοεί επιδεικτικά ότι μιλάμε για ανθρώπους. Που έφυγαν από μία πατρίδα με πόλεμο, (κανονικό ή οικονομικό, δεν ξέρουμε ποιος από τους δύο είναι χειρότερος, πάντως μιλάμε για πόλεμο) και έφτασαν στην Ελλάδα, γλιτώνοντας από τις θάλασσες του Αιγαίου, για να εγκλωβιστούν εδώ. Για να αποστερηθεί από αυτούς τους ανθρώπους το μέλλον που αναγκάστηκαν να επιλέξουν για τον εαυτό τους και τους δικούς τους ανθρώπους. Για να τους αποστερηθεί πλέον κάθε ελπίδα να πάνε εκεί που θέλουν. Γιατί τα σύνορα είναι κλειστά.
Οι… αντιδρώντες των Τρικάλων θυμήθηκαν όψιμα το θέμα των συνόρων. Μέχρι τώρα δε συμμετείχαν, αλλά αδιαφορούσαν πλήρως για τις πορείες, τις παρεμβάσεις, τις αποστολές στην Ειδομένη που γίνονταν με στόχο να ανοίξουν τα σύνορα… Μέχρι τώρα δεν αντέδρασαν στη συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας για τους πρόσφυγες. Θυμήθηκαν τώρα, όψιμα και ύποπτα τις… συμμετοχικές διαδικασίες. Αυτοί οι άνθρωποι εγκλωβίστηκαν εδώ, χωρίς να το θέλουν. Η δική μας αντιπρόταση είναι να ανοίξουν τα σύνορα για να πάνε οι πρόσφυγες όπου θέλουν, ειδάλλως να ενταχθούν στις τοπικές κοινωνίες και να μείνουν σε δομές ή κτίρια, εντός του αστικού τοπίου, όχι εκτός αστικού ιστού, όπως είναι το Ατλάντικ.
Οι απόψεις περί της έγνοιας για τους πρόσφυγες, που θα γκετοποιηθούν δεν πείθουν. Και δεν πείθουν γιατί ο λόγος τους αποπνέει φόβο προς τον ξένο. Φόβο προς τον άνθρωπο που είναι αδύναμος, ταλαιπωρημένος, εξαθλιωμένος. Η οσμή ρατσισμού στο κείμενο που εξέδωσαν και με το οποίο καλούν την κοινωνία να αντισταθεί σε ένα μέλλον που ετοιμάζουν οι ιθύνοντες του τόπου είναι κάτι παραπάνω από αισθητή. Είναι αισθητή στο σημείο που μιλάνε για «βιασμούς και φασαρίες»:
«Σε καμία χώρα της Ευρώπης στην οποία θέλουμε να λέμε ότι ανήκουμε, δεν συναντάμε το φαινόμενο που λέγεται “αποθήκες ψυχών – γκέτο” στα οποίο αναπτύσσεται η πορνεία, οι βιασμοί, η εμπορία ναρκωτικών και δολοφονίες.».
Αλήθεια από πού αντλούν τις πληροφορίες για όλα αυτά; Πού έγιναν βιασμοί, δολοφονίες και εμπόριο ναρκωτικών; Στον προσφυγικό καταυλισμό του Κουτσόχερου, όπου με βάση το δικό τους σκεπτικό θα έπρεπε ήδη να έχουν εμφανιστεί τέτοιες συμπεριφορές με δεδομένες τις άθλιες συνθήκες, οι οποίες ούτε σε ζώα δεν αξίζουν; Κι’ ακόμη, τι εννοούν όταν λένε ότι:
«Στις Ευρωπαϊκές χώρες (σ.σ. οι πρόσφυγες) απορροφούνται με τρόπο ομαλό»
Μήπως εννοούν «ομαλό τρόπο» το να τους «πετάξουμε» σε στρατόπεδα εξορίας όπως αυτό του Κουτσόχερου, μακριά από κάθε βλέμμα και κάθε υποδομή; Πόσο «ομαλός» είναι ο τρόπος να μην θες να μένουν άνθρωποι κοντά σου μόνο και μόνο επειδή είναι ξένοι; Επίσης, έντονη οσμή ρατσιστικών αντιλήψεων στο άλλο σημείο της επιστολής τους, εκεί που αναρωτιούνται:
«Έχετε καταλάβει ότι κάποιες οικογένειες θα χάσουν την ασφάλειά τους, τη δουλειά τους, το δικαίωμα τους να κοιμούνται ήσυχοι;».
Τις δουλειές μας τις έχουμε ήδη χάσει, όπως και τον ύπνο μας, από τις μνημονιακές πολιτικές που ρημάζουν το παρόν και μέλλον μας. Στη διεύρυνση αυτού του φόβου, με στόχο την τρομοκράτηση τμημάτων ή και ολόκληρης της κοινωνίας, απέναντι σε ανθρώπους αδύναμους, εξαθλιωμένους, πεταμένους στην κυριολεξία στο περιθώριο της κοινωνίας (και όχι μόνο των πόλεων) εδράζεται ο φασισμός…
Αντίστοιχες απόψεις, σύμφωνα και με όσα γράφηκαν στον τοπικό και όχι μόνο Τύπο, εξέφρασαν και κατά τη διαμαρτυρία τους στο γραφείο του δημάρχου. Είπαν, τότε, (παρότι το κείμενο που μοίραζαν εκτός δημαρχείου ήταν σε τελείως διαφορετικό κλίμα, με κεκαλυμμένο λόγο) ότι όπου πήγαν πρόσφυγες έγιναν φασαρίες και ότι οι τηλεοράσεις δε δείχνουν τις φασαρίες. Δεν είπαν και πάλι από πού αντλούν τις πληροφορίες τους. Εξέφρασαν επίσης φόβους για την ασφάλεια των παιδιών και των γυναικών τους.
Παρέλειψαν, όμως, να σχολιάσουν τα δημοσιεύματα της προηγούμενης εβδομάδας για την καταδίκη ενός 53χρονου Έλληνα δασκάλου σε 111 χρόνια για ασέλγεια σε μαθήτριες. Παρέλειψαν να σχολιάσουν και τη σύλληψη του 65χρονου Έλληνα, επίσης για ασέλγεια σε βάρος ενός 13χρονου παιδιού. Αντιθέτως, μέλημά τους ήταν οι επιχειρήσεις τους. Τόσο, που ιδιοκτήτης μάντρας, αφού κατέγραψε το συμπέρασμα ότι τα παιδιά των προσφύγων θα κυκλοφορούν όλη μέρα στο δρόμο, έφτασε στο σημείο να αναρωτηθεί τι θα γίνει με αυτόν αν πατήσει κάποιο με το φορτηγό του…(!)
Για να μη μακρηγορούμε, οι πρόσφυγες, οι μετανάστες είναι ταξικά μας αδέρφια. Είναι άνθρωποι που προσπαθούν να σώσουν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους. Είναι άνθρωποι που εγκλωβίστηκαν στη χώρα μας. Και θα τους δώσουμε το χέρι μας. Το ίδιο χέρι που απλώσαμε στους Έλληνες που φτωχοποιούνται και εξαθλιώνονται από τις μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων χρόνων. Το ίδιο χέρι που απλώνουμε χρόνια τώρα στον άνεργο, τον επισφαλώς εργαζόμενο, αυτόν που του κόβουν το ρεύμα ή που του παίρνουν το σπίτι.
Ας μας πουν οι συγκεκριμένοι «κύριοι» πού ήταν σε όλες τις πορείες, τις διαδηλώσεις και γενικά τις δράσεις ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που ρημάζουν τη ζωή μας; Πουθενά. Αντίθετα, κάποιοι ήταν βολεμένοι σε θώκους και κάποιοι άλλοι πάντα επιδιώκουν να σπέρνουν το μίσος και να αποπροσανατολίζουν από τους πραγματικούς υπεύθυνους στοχοποιώντας τον φτωχό και αδύναμο. Για εμάς ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια και αν είναι η ερώτηση. Ο άνθρωπος, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκεύματος, φυλής.
Εμείς λοιπόν, εφόσον δεν ανοίξουν τα σύνορα, θα διεκδικήσουμε αυτοί οι άνθρωποι να μείνουν μαζί μας. Έζησαν μαζί μας, όταν ανοίξαμε τα σπίτια και τις καρδιές μας πολλοί από εμάς. Θα ζήσουν μαζί μας στις πόλεις μας που πρέπει να είναι φτιαγμένες για τους ανθρώπους, για την ανάπτυξη των σχέσεων των ανθρώπων, για την ανάπτυξη της αλληλεγγύης ανάμεσα σε ανθρώπους και όχι σε πόλεις που είναι φτιαγμένες για επιχειρήσεις, σπίτια και αυτοκίνητα. Σε πόλεις ελευθερίας και ανθρωπιάς.
Υ.Γ. Αυτοί που εκφράζουν τέτοιες απόψεις, αν ζούσαν στα χρόνια της μικρασιατικής καταστροφής, θα στρέφονταν ενάντια στους πρόσφυγες και θα ήθελαν να τους διώξουν. Όμως ζήσαμε την προσφυγιά το ΄22, ζήσαμε τη μετανάστευση, που είναι και αυτή ένα είδος οικονομικής προσφυγιάς ,τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 βιώνουμε και ζούμε και τώρα τον εκπατρισμό χιλιάδων Ελλήνων. Ξέρουμε από αλληλεγγύη και το έχουμε αποδείξει και παλιότερα και σήμερα. Ο ρατσισμός δε θα περάσει.