Πριν από λίγες μέρες βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα
ακραιφνώς ρατσιστικό και επιθετικό κείμενο. Φαίνεται να έχει συνταχθεί από το
Δ.Σ του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 2ου Δημοτικού Σχολείου
Φιλιππιάδας «μετά τον αγιασμό(!)», της πρώτης μέρας του νέου σχολικού έτους. Ένα
κείμενο που κατάφερε σε χρόνο μηδέν να στιγματίσει ολόκληρη την κοινωνία της
Φιλιππιάδας.
ΔΕΝ θα χρειαστεί καν να σταθούμε στα θέματα που
προσπάθησαν δήθεν με επιστημοσύνη να αναπτύξουν παραβιάζοντας
στοιχειώδεις ιατρικές, εκπαιδευτικές και ψυχολογικές γνώσεις και αρχές.
Μιλούν για πολλά σε αυτό το ανθρωποφοβικό λίβελλο.
Ανάμεσα στα άλλα, για σχολικό εκφοβισμό, ψυχικά τραύματα, παιδεία και
πολιτισμό.
Ναι, τα προσφυγόπουλα κουβαλούν τα ψυχικά τους τραύματα
από την βία του πολέμου και του επικίνδυνου ταξιδιού που βίωσαν. Οι απαράδεκτες
συνθήκες εγκλεισμού τους σε στρατόπεδα, η διαβίωση σε άθλιες συνθήκες, η
στέρηση του δικαιώματος στην εκπαίδευση και σε μια κανονική ζωή όμως, όχι μόνο
δεν επουλώνει τα παλιά τραύματα, αλλά δημιουργεί νέα πιο βαθιά. Αλήθεια, η
ρατσιστική συμπεριφορά απέναντι τους και ο αποκλεισμός τους από τα σχολεία δεν
προκαλεί ψυχικά τραύματα;
Δηλητηριάζοντας με μίσος και ανορθολογισμό τα ίδια τα
παιδιά τους και επιχειρώντας να τα «προστατέψουν», τελικά τα εκθέτουν
ανεπανόρθωτα, σε ρατσιστικά και φοβικά στερεότυπα, χωρίς να λαμβάνουν
υπόψη την επίδραση που έχουν όλα αυτά στην εκδήλωση φαινομένων σχολικού
εκφοβισμού και στην ψυχική υγεία ΟΛΩΝ των παιδιών.
Σε κάθε πρόταση διακρίνουμε εκφράσεις συγκαλυμμένου ή
απροκάλυπτου μίσους, απέχθειας, προκατάληψης, προσβολής της
διαφορετικότητας, των άλλων πολιτισμών και θρησκευτικών πιστεύω.
Σε κάθε πρόταση κυριαρχούν ανυπόστατα επιχειρήματα,
έμμονη ρητορική μίσους και ρατσισμού, σκοταδισμού και ξενοφοβίας κι εν τέλει
ανθρωποφοβίας.
Απλά να θυμίσουμε πως τα τελευταία πολύ δύσκολα χρόνια
πολλά Ελληνόπουλα αδυνατούν να εμβολιαστούν γιατί οι γονείς τους είναι
ανασφάλιστοι και δεν αντέχουν να καλύψουν το κόστος εμβολιασμού. Γίνονται,
βέβαια, δεκτά στο σχολείο (όπως οφείλει να πράξει το σχολείο). Αλήθεια, η φυλή
(ελληνική) αρκεί ως ασπίδα προστασίας απέναντι στις ασθένειες; (Με την ευκαιρία
να αναφέρουμε εδώ ότι οι εμβολιασμοί των προσφυγόπουλων έχουν γίνει κανονικά
και δεν χωράει άλλη σπέκουλα ως προς αυτό).
Δεν θα επεκταθούμε στα ζητήματα που θέτει κι αποδομεί από
μόνο του αυτό το τρομακτικό κι ανορθολογικό κείμενο. Αλλά είναι ποτέ δυνατόν να
ζητά κανείς σκεπτόμενος άνθρωπος την ασυλοποίηση και την γκετοποίηση ανθρώπων,
επειδή τυχαία έτυχε ο ίδιος να μην βρίσκεται στη θέση τους; Να πούμε σε αυτούς
τους γονείς, πως δύο από τα πράγματα που δεν διαλέγει ένα παιδί όταν ξεκινά το
ταξίδι της ζωής του, είναι να γεννηθεί ανάπηρο και να ξεριζωθεί από την εστία
του.
Έπειτα αναρωτιόμαστε∙ αλήθεια, αυτοί που έγραψαν αυτό το
κείμενο είναι οι καλοί χριστιανοί ορθόδοξοι και το δόγμα τους είναι η αγάπη;
Τότε γιατί κομπιάσαμε όλοι και μας κόπηκε η ανάσα από τα γρονθοκοπήματα μίσους
που εκφράζονται με βίαιο τρόπο σε αυτό το κείμενο. Ένα κείμενο που αποκαλύπτει
την πιο σκοτεινή ανθρώπινη πλευρά, αναιρώντας την ουσία κάθε έννοιας δικαίου
και αγάπης.
Που να χωρέσει ο «πολιτισμός» ως έννοια και πράξη σε ένα
κείμενο που ξεχειλίζει από βία και μίσος.
«Δεν είμαι υπέρ του πολιτισμού, αλλά υπέρ των
πολιτισμών… είναι αυτό που επιτρέπει στους ανθρώπους να αντέχουν τη ζωή και να
αντιμετωπίζουν το θάνατο». (Aime Cesaire -2006).
Η ουσιαστική κατανόηση του πολιτισμού επιτρέπει στους
ανθρώπους τη βαθύτερη επικοινωνία, την ενσυναίσθηση, την αλληλεγγύη!
Τέλος, πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι συντάκτες αυτού του
κειμένου οφείλουν να ζητήσουν χιλιάδες συγνώμες από τους συμπολίτες τους που κατάφεραν
να τους στιγματίσουν σε χρόνο μηδέν, διασύροντας όλη την τοπική κοινωνία στο
Πανελλήνιο με το λίβελλό τους. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως στην Φιλιππιάδα, η
πλειοψηφία των ανθρώπων στάθηκε από την πρώτη στιγμή κοντά στους πρόσφυγες που
βρίσκονται δίπλα τους, προσφέροντας υλικά αγαθά για την κάλυψη των αναγκών
τους, όταν ακόμη δεν είχαν εμφανιστεί οι ΜΚΟ στο χώρο.
Επίσης, θεωρούμε πολύ σημαντικό να παραθέσουμε τη δική
μας εμπειρία μιας και είμαστε αυτοί που τολμήσαμε με έμπρακτη αλληλεγγύη το
δύσκολο εγχείρημα ανακούφισής των προσφύγων με το σπίτι φιλοξενίας εγκύων.
Είμαστε εμείς, που μαζί με τους πρόσφυγες βιώνουμε την καθημερινή ζωή και τις
συνήθειές τους. Ακούμε τις αφηγήσεις του ξεριζωμού τους. Βλέπουμε τον πόνο τους
και τις αγωνίες για το μέλλον των παιδιών τους. Είμαστε αυτοί που κρατάμε το
χέρι των μητέρων δίνοντάς τους κουράγιο καθώς γεννούν και πρωταγκαλιάζουμε τα
νεογέννητα για να τα φέρουμε στο διάδρομο οπου ο πατέρας τους γεμάτος λυγμούς
και δάκρυα χαράς τα αγκαλιάζει.
Τέλος, δεν ξεχνάμε και δεν διστάζουμε να κατονομάσουμε
τον πραγματικά υπεύθυνο της κατάστασης αυτής που δεν είναι άλλος από τον
κυβερνητικό σχεδιασμό. Ένας σχεδιασμός βαθιά αντιπροσφυγικός και ρατσιστικός.
Με τη στάση της η κυβέρνηση ενισχύει και ταυτόχρονα διευκολύνεται από τέτοια
κείμενα μίσους. Βρίσκει άλλοθι να μην εντάξει τα χιλιάδες προσφυγόπουλα στο
δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης. Καταδικάζει τα παιδιά και τις οικογένειες τους στη
«ζωή» σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους γκετοποιεί, τους κρατά φυλακισμένους
εμποδίζοντας τους να έχουν μια φυσιολογική ζωή και επαφή με τους ντόπιους
πληθυσμούς. Παραβιάζει όλες τις διεθνείς συμβάσεις, ακόμα και τη νομοθεσία του
ελληνικού κράτους που ορίζουν με απόλυτη σαφήνεια ότι πρέπει να διευκολύνεται η
απρόσκοπτη πρόσβαση των προσφύγων, και γενικότερα των ευπαθών ομάδων, στο
δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης. Πιο σαφής ρατσιστικός διαχωρισμός δεν μπορεί να
υπάρξει! Τα αλλοδαπά παιδιά γίνονται θύματα ρατσιστικής διάκρισης με βάση την
εθνικότητά τους. Η κυβέρνηση με τις επιλογές αυτές ουσιαστικά ενισχύει αποφάσεις
όπως αυτές του Δ.Σ του 2ου Δημοτικού σχολείου Φιλιππιάδας.
Εμείς ανήκουμε σ’ αυτούς που το μόνο όπλο που έχουν στα
χέρια, στο μυαλό και στην καρδιά είναι η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Θα συνεχίσουμε να
διεκδικούμε και να αγωνιζόμαστε, ώστε όλα τα παιδιά (ελληνάκια και προσφυγάκια)
να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στο δημόσιο αγαθό της παιδείας, ελεύθερη πρόσβαση
στην αξιοπρεπή ζωή, για το δικαίωμα στην ελπίδα και το όνειρο!
Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες Πρέβεζας
