αναδημοσίευση
Μυτιλήνη: Καταγγελία για στοχοποίηση και «απαγωγές» αλληλέγγυων
Βρισκόμουν μαζί με πρόσφυγες στο λιμάνι της Μυτιλήνης όταν με πλησίασαν 4 άντρες και μου είπαν να τους ακολουθήσω.
Όταν τους ζήτησα τον λόγο μου είπαν πως κάποιοι ενδιαφέρονται για
σένα. Το ύφος του ήταν ιδιαίτερα αινιγματικό και μου προκάλεσε υποψίες.
Όταν ζήτησα να δω τις ταυτότητές τους δεν μου τις έδειξαν.
Ο ένας από αυτούς μου τράβηξε την τσάντα και είδα ότι την έβαζε στο
πορτ μπαγκάζ ενός συμβατικού οχήματος, οχι περιπολικού πάντως. Ευτυχώς
είχα το τηλέφωνο στα χέρια μου και επικοινώνησα με γνωστό φίλο
φωτορεπόρτερ λέγοντας του ότι 4 άντρες που δεν μου δείχνουν τις
ταυτότητες τους θέλουν να με βάλουν σε ένα αυτοκίνητο.
Μου φώναζε από το τηλέφωνο “Μη μπεις, μη μπεις, ζητά περιπολικό και
ρώτα που σε πάνε.” Άρχισα να αντιστέκομαι σθεναρά στην “απαγωγή” μου και
τότε ο πιο μεγάλος σε ηλικία και μάλλον σε εξουσία, από αυτούς, είπε
στους μικρότερους που με κράταγαν, “Αφήστε τη, θα την ρωτήσουμε εδώ αυτά
που θέλουμε.”
Μου πήραν την ταυτότητα μου παρόλο που δεν ήθελα να την δώσω
,απειλώντας με ότι θα με κρατήσουν πολύ παραπάνω αν δεν συνεργαστώ.
Έγραψαν όλα τα στοιχεία και με ρώταγαν γιατί βρίσκομαι στην Μυτιλήνη,
που μένω, πόσο θα μείνω, γιατί με ενδιαφέρουν οι πρόσφυγες…
Μου φάνηκε αδιανόητο να μου κάνουν τέτοιες ερωτήσεις. Δεν απάντησα σε
αυτά που με ρώταγαν. Δήλωσα ότι είμαι φωτορεπόρτερ κι έχω έρθει για να
καταγράψω μια πτυχή από αυτό που συμβαίνει. Μετά από λίγο αφού είδαν οτι
δεν είμαι διατεθειμένη να απαντήσω σε τίποτα, αλλά αντιθέτως έκανα
συνέχεια ερωτήσεις για το, ποιοί είναι αυτοί και γιατί επέλεξαν εμένα,
με άφησαν να φύγω.
Την επόμενη μέρα καθόμουν σε μια από τις καφετέριες κοντά στο λιμάνι
με έναν φίλο και κατα καιρούς συνεργάτη μου που είχε έρθει για έρευνα
πάνω στο προσφυγικό και με έναν δημοσιογράφο πρόσφυγα από το Ιράκ που θα
ζητούσε πολιτικό άσυλο γιατί διωκόταν για τις ιδέες του.
Ο συνεργάτης και φίλος μου σηκώθηκε από το τραπέζι για να πάει στο
φαρμακείο να πάρει βιταμίνες για τον πρόσφυγα φίλο μας αλλά και για μας.
Δεν πέρασαν 2 λεπτά και γυρνάει στο τραπέζι λέγοντάς μου “Πρέπει να
φύγω, μη κάνεις σκηνή, μου χουν πάρει τη ταυτότητα και μου λένε θα με
πάνε για εξακρίβωση” . “Ποιοί;;;” τον ρωτάω . “Οι 3 τύποι που είναι πίσω
μου στα πέντε μέτρα δεξιά” . -Σκατά….. – Οι ίδιοι περίεργοι τύποι που
είχαν πάει να πάρουν κι εμένα χθες. Ο φίλος μου πήγε προς το μέρος τους
και τότε εμφανίστηκε το αυτοκίνητο, τον έβαλαν μέσα κι έφυγαν προς το
λιμάνι. Ασυναίσθητα είχα σηκωθεί όρθια και ακίνητη και κοίταζα το αμάξι
που φεύγει.
Στη συνέχεια κοίταξα γύρω μου για να καταλάβω αν θα έρθουν κι άλλοι να πάρουν εμένα.
Είχε παντού κόσμο μιας και είχαν απεργία τα καράβια και 10.000 πρόσφυγες βρίσκονταν στο νησί. Δε μπορούσα να καταλάβω…
Ο πρόσφυγας δημοσιογράφος στην ιδιότητα που καθόταν μαζί μας ,με
κοιτάζει ήρεμα και σοβαρά και με ρωτάει “Was this secret police ?” (ήταν
από την ασφάλεια;) . Του απάντησα πως ειλικρινά δεν ξέρω…μοιάζουν με
ασφαλίτες αλλά κάτι πάει πολύ στραβά.
Και τότε μου λέει “Να ξέρεις,…για κάτι τέτοια έφυγα από το Ιράκ”
Μισή ώρα μετά και καθόμουν με τον φίλο μου τον ανθρωπολόγο που τον
είχαν απελευθερώσει από το δωματιάκι στο λιμάνι που τον είχαν πάει. Τον
ρώτησα πολλές φορές αν τον πήγαν στο τμήμα. Μου απάντησε όλες τις φορές ,
“όχι με πήγαν σε ένα πράγμα σαν κοντέινερ μέσα στο λιμάνι στημένο κοντά
στο port police .” Από όσο ξέρω απαγορεύεται να πάς πολίτη για
εξακρίβωση στοιχείων οπουδήποτε αλλού εκτός από το τμήμα.
Οι ερωτήσεις που έκαναν στον συνεργάτη μου ήταν διάφορες: Πόσο θα
μείνεις, γιατί ήρθες, σε ποιό πανεπιστήμιο θα δώσεις την ερευνά σου …
Αυτό όμως που έκανε τον φίλο μου να σκεφτεί ότι κάτι πάει πολύ στραβά
ήταν όταν αυτός που σημείωνε τις απαντήσεις του, του είπε : Την ξέρω
αυτή τη μορφή έρευνας κι εγώ κοινωνιολόγος είμαι, για αυτό με φέραν στο
νησί. Εκεί ο φίλος μου κατάλαβε οτι σίγουρα πλέον δεν είναι μπάτσοι κι
άρχισε να ρωτάει κι αυτός πράγματα και να πιέζει να τον αφήσουν ελεύθερο
πράγμα που έγινε.
Ξέραμε πολύ καλά γιατί μας είχαν στοχοποιήσει.
Γιατί δεν ήμασταν εκεί μόνο ως φωτορεπόρτερ ή μόνο ως κοινωνιολόγοι ….
Στην Μυτιλήνη βρεθήκαμε πρώτα ως αλληλέγγυες/οι. Μεταφέραμε φάρμακα,
τρόφιμα , ρούχα, παπούτσια, σκηνές, sleeping bag, κουβέρτες και νερά…
Kιβώτια ολόκληρα νερά……… Στη Μυτιλήνη αφήναμε κάτω τις κάμερες και
βουτάγαμε στη θάλασσα. Με τα αυτοκίνητά μας μεταφέραμε μικρά παιδιά
χωρίς σχεδόν τις αισθήσεις τους με υποθερμία στο νοσοκομείο. Άρρωστους
κι ανάπηρους συνανθρώπους μας.
……..Γιατί;
Γιατί απλά δεν γινόταν αλλιώς.
Γιατί αν είσαι άνθρωπος ο κτηνώδης νόμος που λέει ότι απαγορεύεται να
μεταφέρεις προσφυγές στο όχημα σου αν δεν έχουν χαρτιά , απλά ΔΕΝ ΕΧΕΙ
ΝΟΗΜΑ. ΔΕΝ ΕΧΕΙ.
Γιατί όταν εγώ οδηγώ μέσα στη μέση του πουθενά των βουνών της
Μυτιλήνης, ντάλα ήλιο 40 βαθμούς και βλέπω μια λιπόθυμη πιτσιρίκα και
την μάνα της να ουρλιάζει, διαγράφω κάθε νόμο που εσείς οι γραφιάδες τις
εξουσίας επιβάλλεται. Τον διαγράφω!
Είμαι άνθρωπος κι έχω σκοπό να μείνω έτσι.
Και ναι , σταματήσαμε. Και ναι , τις πήραμε μαζί μας και
γιατροπορέψαμε την μικρή έφηβη από το Αφγανιστάν με υποσιτισμό και
ηλίαση και κάλους στα πόδια.
Και μετά κάτσαμε όλοι μαζί σε ένα τραπέζι και ήπιαμε κρασί και
παραγγείλαμε ο,τι είχε η ταβέρνα και φάγαμε όλοι κι όλες μαζι και
γελάσαμε κι ας μη μιλάγαμε την ίδια γλώσσα…
Δεν χρειάζεται να μιλάς την ίδια γλώσσα, κάποιες φορές, αφήνεις τις
πράξεις να μιλάνε κι επικοινωνούν χιλιάδες φορές καλύτερα απο την κάθε
λέξη.
Χτυπούν την αλληλεγγύη γιατί την φοβούνται.
Ένα μεγάλο κωλοδάχτυλο στη FRONTEX, στους λιμενόμπατσους, στα κάθε λογής μπατσάκια και στους καθαρώεμους Αίλλυνες.
Η αλληλεγγύη θα νικήσει.
Ανώνυμη
